Tijdens de laatste vergadering van de YWCA-mensenrechtencommissie bespraken we als commissie de column geschreven door Sylvian Ephimenco in Trouw naar aanleiding van de Golden Globes. Deze column heeft bij mij een sterk gevoel achtergelaten dat ik graag mijn mening hierover wil delen. Daarom schrijf ik nu op persoonlijke titel een reactie op zijn stuk.

Sylvian Ephimenco schreef een column over de kleding van actrices tijdens het evenement. Volgens hem vloekte de kledingkeuze van de actrices met de boodschap die ze wouden uitdragen. Tijdens de uitreiking werd namelijk stilgestaan bij de #MeToo-discussie en de slachtoffers van seksueel misbruik. Dit werd onder andere gedaan door middel van de zwarte kledingkeuze van de aanwezigen. Daarnaast kwamen vele sprekers op voor de slachtoffers in hun toespraken. Het was alles bij elkaar een krachtige bijeenkomst waar het duidelijke geluid van de vrouwen in de zaal niet onopgemerkt kon blijven. Het knappe staaltje mansplaining in het opiniestuk, hoe de vrouw eigenlijk deze boodschap moet uitdragen en vooral dat zij niet een te diepe decolleté moet hebben, irriteert mij. Graag zou ik zien dat er in de discussie over seksueel misbruik niet wordt gefocust op kledingkeuze, maar op het verhaal van de slachtoffers.

Volgens het opiniestuk hing er een zwarte schaduw over de Golden Globes. Het nieuws over misbruik gepleegd door Harvey Weinstein en andere mensen in de filmindustrie heeft de wereld een tijd geleden opgeschrikt. Dit was dus goed te merken tijdens het evenement. Bijna niemand zal de toespraak van Oprah Winfrey zijn ontgaan. Zij praatte over het verdriet door misbruik en discriminatie die de wereld nog niet uit is, maar bovenal had ze een krachtige boodschap dat het de tijd van de vrouw is. De tijd dat vrouwen en hun stem eindelijk serieus zullen worden genomen. Dat de vrouw wordt gezien als mens. Het gaat er dan ook niet om hoe vrouwen zich kleden, maar dat een keer de aandacht van de kleding wordt afgenomen en gekeken wordt naar de dader. Hoe een vrouw zich kleedt, zou niets moeten zeggen over hoe haar boodschap geïnterpreteerd wordt. Een wijze quote in mijn keuken zegt feminism is the radical notion that women are people too. Laten we dus eens luisteren naar wat deze vrouwen te zeggen hebben.


Het is dan ook enigszins tegenstrijdig dat er in het opiniestuk gesproken wordt over ‘het varken dat in de vrouw alleen maar een lustobject ontwaart’ en dat sommige mannen ‘dit [gedrag] proberen te rechtvaardigen door de schuld bij vrouwen te leggen’. Het lijkt Sylvian Ephimenco zelf te zijn die verderop in zijn artikel beweert dat de manier van kleding iets zou zeggen over wat vrouwen vinden van seksueel misbruik en hoe zij hun mening overbrengen. We moeten juist eens stoppen met het maken van een connectie tussen uitdagende kleding en je mening ten opzichte van seksuele avances. Dat is een boodschap die de actrices waarschijnlijk juist proberen over te brengen. Het leidt namelijk tot het gevaarlijke fenomeen van victim blaming. Dit betekent dat we het slachtoffer de schuld gaan geven van misbruik, omdat er op een bepaalde manier gereageerd is of omdat het slachtoffer op een bepaalde manier gekleed is. Ik wil niet beweren dat dit gesuggereerd wordt in het opiniestuk, maar wel dat er wordt afgeweken van waar het eigenlijk om gaat. Het is de schuld van iedere dader en het slachtoffer hoeft daarvoor niet zijn gedrag of kledingkeuze aan te passen. Als je naar de actrices luistert dan hebben ze het erover dat ze eindelijk mogen zijn wie ze zijn.

Er wordt in het opiniestuk een vraagteken gezet bij het vrolijke gedrag van de aanwezigen terwijl de avond een serieus thema heeft. Het is inderdaad zo dat alle aanwezigen bij de Golden Globes in het zwart gekleed kwamen om slachtoffers te herdenken, maar ik snap deze kritiek niet. Juist de kracht die vanuit vrouwen kwam om het verleden achter zich te laten en een nieuwe orde in te stellen waar patriarchale regels omver worden geworpen, was een passende boodschap voor de avond. Dit zal waarschijnlijk menig man zich ongemakkelijk hebben laten voelen. De kleding van vrouwen vloekt echter niet bij deze boodschap. Wat wel vloekt is de mens die een connectie wil leggen tussen kledingkeuze en opstaan tegen seksueel misbruik. Natuurlijk mag je te blote kleding onsmakelijk vinden. We leven immers in een vrij land. Ik denk echter dat de kledingkeuze juist de boodschap kan zijn. Je mag een decolleté hebben en nog steeds een verhaal over misbruik vertellen. Kledingkeuze moet niet eens een onderwerp in de discussie zijn.

Ik wil ervan uitgaan dat het opiniestuk met de beste bedoelingen is geschreven en dat wij allemaal hetzelfde doel nastreven, namelijk dat seksueel misbruik de wereld uit wordt geholpen en dat slachtoffers openlijk over hun ervaringen kunnen praten. Het stuk slaat helaas naar mijn mening de plank mis door de focus van het verhaal van de actrices af te halen. Laten we vooral eens luisteren naar wat Oprah Winfrey ons vertelde tijdens de Golden Globes, namelijk dat vrouwen voor een te lange tijd niet gehoord of geloofd werden als ze de macht van mannen in twijfel trokken. Deze tijd is nu voorbij. Het is de tijd dat vrouwen en mannen naar voren komen met hun verhalen over seksueel misbruik. Zij hebben allemaal voldoende reden om te rouwen, maar het delen van dit verhaal gaat gepaard met de hoop voor een betere toekomst. Dit is dan ook een reden om feest te vieren. Het is de juiste keuze van elke persoon om ervoor te kiezen om naar deze krachtige mensen te luisteren en een nieuwe norm te kiezen waar kledingkeuze niet je geloofwaardigheid dicteert. A new day is on the horizon.

Geschreven door Dieke Hengelaar 

‘Vrouwenpodium 2010-2020′, georganiseerd door de Nederlandse Vrouwenraad in samenwerking met FNV en Migrantenvrouwenorganisaties had als thema op Prinsjesdag ‘Op weg naar een duurzame Arbeidsmarkt’ gekozen. Helaas geen dresscode en geen pers aanwezig, waardoor het effect beperkt blijft tot de zaal en de aanwezigen.


Als inleidend spreker koos de organisatie voor Joop Schippers die de focus legde op de genderproofheid van de arbeidsmarkt. Als panel had men de beschikking over:

  • Jan Nico Appeleman (CDA) gedeputeerde van de provincie Flevoland,
  • Kathalijne Buitenweg (GroenLinks) lid van het college van de Rechten van de Mens,
  • Tanja Jadnanansing (VVD) manager Albeda College Rotterdam,
  • Malta van der Mark oud-wethouder Diemen (SP),
  • Reshma Roopram (PvdA) fractievoorzitter in Barendrecht en
  • Paul Schnabel (D’66) oud directeur SCP.

De moderator was Irene Janssen, gelukslobbyist. Tussendoor was er een optreden van Smita James, een ritmisch redenaar.

Schippers refereerde in zijn lezing aan de Lissabondoelstellingen van 2000, waar een discrepantie werd geconstateerd tussen onderwijs en arbeidsmarktprestaties. Het waren mooie beleidsstukken met goede voornemens, maar je ziet er niet van terug in de realiteit. In de praktijk moeten vrouwen zich eerst bewijzen, terwijl bij mannen wordt aangenomen dat ze iets kunnen. Mannen zijn ook sneller gasten bij programma’s als Jinek en Pauw, Jinek klaagt hierover, omdat vrouwen zich niet snel een expert durven te noemen.

Hij noemt ook praktische problemen, vrouwen gaan snel naar huis of werken parttime waardoor ze te weinig netwerken en naar borrels gaan aan het einde van de dag. Hun eigen zaken regelen ze tijdens het ontbijt, maar dat vinden mannen weer niks. In de zaal wordt erop gewezen dat dit niet meer klopt, en een organisatie als BNI doet niet anders dan netwerken tijdens ontbijten.

Schippers geeft aan dat Nederlanders minder uren werken, maar als we dan werken dan gaan we ook in een moordtempo, want de productiviteit is enorm hoog in Nederland. Hij legt geen voor de hand liggende conclusie dat het een met het ander te maken heeft. Wel geeft hij aan dat de zorgtaken (zoals mantelzorg) toenemen. Ouders leven langer en hebben langer zorg nodig. Dus naast het werk is er nog een andere belasting.

De panelleden geven aan dat het beter afstemmen van werk en zorg voor vrouwen heel noodzakelijk is, ook voor mannen. Praktische zaken spelen bij die afstemming een grote rol. Zo kan de openingstijd van een brug (Urk) volgens Jan Nico belemmeren om mannen hun kinderen thuis tijdens de lunch te kunnen opvangen. Er is ook een pleidooi voor betere kinderopvang die ook betaalbaar is. Kathelijne noemt als geweldig voorbeeld Mondomijn, een nieuwe manier van kinderopvang.

Vrouwen moeten onderling ook veranderen, zo moeten ze elkaar niet steeds negatief aanspreken over kinderopvang, mee netwerken en voor iedere vacature drie vrouwelijke kandidaten op weten te lepelen. Maar, zo gaf iemand in de zaal aan, vrouwen mogen ook meer bluffen!

Culturele belemmeringen; hoe vrouwen over vrouwen praten, hoe mannen naar vrouwen kijken en over hen praten, daar moet nog hard aan gewerkt worden. Mannen mogen meer worden aangesproken, keukentafelgesprekken met partners over de verdeling van zorg is van groot belang, en aangepaste werktijden zouden nu toch echt meer mogelijk moeten worden. Maar zowel Paul als Joop houden de zaal voor dat we van ver komen en dat er echt al veel gebeurd is. Sommige vrouwen in de zaal vinden het echter allemaal veel te langzaam gaan en vinden het tijd voor quotering. Dat is voor de zaal en het panel best bespreekbaar, want de politiek heeft aangetoond dat het werkt. Er zijn meer vrouwen in de politiek gekomen door quotering op de lijsten.

De grote conclusie was dat formele maatregelen ook samen moeten gaan met cultuur of zo je wil informele veranderingen. Het ligt binnen ons bereik om dit zelf te doen, en de YWCA doet dat door het uitreiken van de jaarlijkse Golden Girl (18 november) en haar meet ups over Vrouwen en leiderschap! De eerste is op 5 oktober!

The last two months, the Women’s European Cup (WEURO) took place in the Netherlands. I do not think a lot of people in my home country watched women’s football before except for a few fanatics, but because it was in the Netherlands it got some attention before it started. When our Dutch team continued winning, leading eventually to the glorious victory last week, the popularity grew fast. Last week, I was celebrating the victory of the Dutch team with thousands of people when they came for the homage to Utrecht, my hometown.


I decided weeks before the start of the WEURO to be a fanatic supporter. The reason was a feminist one. The concrete motivation came from a Dutch football journalist, named Johan Derksen. He was clear during a football talk show that is dominated by only men that women’s football had no potential and that it was horrible and embarrassing to watch. He did not think at that time that the talk show would give any attention to the WEURO, because it had no news value. That this later changed because of the success of our Dutch team is a side point. I could almost not believe that such direct attack on women and their sport performance was allowed on national television.

On the other side, I could believe it. Just a few months ago I participated in a Masters course about Human Rights out of a Gender Perspective in Sports. My choice fell on this course because I was interested in the gender perspective and not so much in sports. Because of this course, I realised how segregated sports are along gender lines. It is understandable in some cases looking at physical differences (but there are also many counter arguments to be named) and it is truly valuable to have important female role models in sports for our young girls. But I never realised how undervalued and sometimes just specifically ignored women’s sports are. Often, women champions are ignored while their performance is just as impressive.

A few clear examples that I can name you just happened in the last few months, showing we still have a long way to go to value the performance of women. In May, a Dutch cyclists Tom DuMoulin won the Giro d’Italia. He was praised (even by our national news channel) as the first person (notice this word person!) to win the competition. There was a big celebration in his home province. People were so proud of being Dutch, having a winner on our side. Just days after, the news came that everyone forgot that our Dutch national Marianne Vos won the Giro d’Italia three times and never got a big celebration. Another example is from July when tennis player Andy Murray was asked if his opponent was the first US player (again forgetting women as persons!) to reach a major semifinal since 2009. He luckily could easily correct the reporter with saying ‘male player’. Since 2009, tennis player Serena Williams alone has won twelve Grand Slam tournaments. In social media it was described as casual sexism to forget Serena.

Now back to women’s football. Every non-Dutch has to know that football is the most important sport for us. If the men play a championship, the whole country colours orange (our national colour). You do not have to watch the game to know if there is a goal, because the whole country will cheer when our team scores. Even if the Dutch team is not playing, still a lot of people will watch the championship. It is just a popular sport. I remember watching the last men’s European championship together with my own YWCA-board on a weekend to Brussels and the Netherlands was not even participating.

Unfortunately, when I asked people before our Dutch female team started with the European cup and even during the championship if they would watch the matches, most of them would answer they thought women were bad football players and it was boring to watch. You have to understand that I am not a football expert at all and normally I do not like to watch football. But these comments made me want to watch the games so badly. Why do people beforehand already assume women are bad football players? I am sure most of them never watched women’s football before. I was surprised by the amount of negative comments I heard. However, I can honestly say that during the championship I was enjoying the games that were thrilling and exiting to me. I do not want to argue in any way that you are sexist or something like this if you do not watch the football games. I am just suggesting that the women’s games are very enjoyable to watch.

We have to realise that it still is an (un)conscious stereotype that women’s sports are not as enjoyable as men’s sports. During the Masters course I mentioned before, I was confronted with the following comment of Nico Dijkshoorn on national television: ‘There is something strange going on. I suddenly have to like women’s football (…). Not even so very long ago, you just went to women’s football if you wanted to have a good laugh. (…) It is unnatural to watch a sport you love, being performed by handicapped people. Women’s limitations: they can’t head [the ball] (…), they are too humble and too sweet. It is like wheelchair basketball. Admirable but it has nothing to do with basketball.’ I think people in the Netherlands just found his speech amusing, but it gives us an example of a statement that is found acceptable on national television and with this, humiliating handicapped people and women. What better way of breaking the stereotype and cheering for our female role models than to watch the game and cheer for them! Giving women’s sports the same amount of attention might bring a change. And I can honestly say it is very amusing too! That is why I can recommend you to watch women’s football and value them as real sports professionals.

I want to end with referring to a card I got at the YWCA World Council in Bangkok from our British YWCA-sisters. This card had the text “Feminism is the radical notion that women are people too” on it. Since I got this card, it is standing on my kitchen table. I choose to be feminist to see women as people too and can link this to the examples mentioned above where journalists forgot that female sports professionals had the same performance and simply only referred to men as ‘persons.’ Let us change this, because women are people too!

Dieke Hengelaar

Net voor deze zomer begon, las ik het boek ‘De oorlog heeft geen vrouwengezicht’, van de Nobelprijswinnares voor de literatuur 2015 Svetlana Alexijevitsj.


Svetlana is een Wit-Russische auteur en onderzoeksjournalist. Het is een hartverscheurend boek, met verhalen die je nooit meer vergeet en getuigenissen die nog steeds worden weggemoffeld in de geschiedenisboeken. Het is een epos over de Tweede Wereldoorlog en geschreven door een vrouw uit Wit-Rusland. Een dappere vrouw die onder het bewind van Loekasjenko in 2000 moest vluchten naar West-Europa en sinds 2010 weer in Wit-Rusland woont. Wit-Rusland is een ingewikkeld land om te leven en er vrijuit je mening te verkondigen, zeker als die tegen de elite onder invloed van Poetin ingaat.

In haar boek raakt Svetlana een snaar, die ik niet verwacht had. Ze beschrijft het niet-heroïsche verhaal van de Tweede Wereldoorlog door de ogen van ‘Russische’ vrouwen (uit het voormalige Russische rijk). In WOII vochten er 820.000 vrouwen aan de Russische kant, in heel uiteenlopende functies. En nee, niet allemaal verpleegsters, maar scherpschutters, piloten en bevelhebbers.

Van Westerse kant kennen we de verhalen van vrouwen nauwelijks, het lijken incidenten. Zo zie je in de film The Imitation Game, Joan Clarke als uitzondering naast Alan Turing, de man die met zijn team de code van Enigma brak.  Dat vrouwen ook in de rekenkunde hun steentjes hebben bij gedragen, kun je zien in een heel andere film. Hidden numbers, een film over NASA, laat zien hoe zwarte vrouwen cruciaal waren in de ontwikkeling van rekenmodellen die noodzakelijk waren voor het bereiken van de maan etc..

In onze historische kennis van WOII spelen de Amerikanen, de Canadezen en de Britten een prominente rol als onze bevrijders. Recent werd een heldhaftige groep Poolse soldaten aan onze historische kennis toegevoegd: de Poolse soldaten bij de 1ste Onafhankelijke Poolse Parachutistenbrigade tijdens operatie Market Garden op 17 september 1944 bij Arnhem onder leiding van Generaal Stanislaw Sosabowksi. Dat de Russen tijdens de oorlog eerst onder de voet werden gelopen door de toenmalige Duitsers, enorm geleden hebben en ook onze bevrijders waren, daar zijn we ons nauwelijks van bewust.

Sommige mensen kennen wel de verhalen van de verkrachtingen door Russische soldaten in Berlijn aan het einde van de oorlog. Wat er in Rusland is gebeurd, hoe er geleden is en op welke wijze het leger van Hitler er huishield; dat verhaal kennen we niet of nauwelijks. We kennen al helemaal niet het verhaal van de bijdrage die vrouwen leverde in deze oorlog.


Het boek brengt dit aangrijpend in beeld en het deed me terugdenken aan een korte ontmoeting. Ik was 16 jaar en ging voor het eerst alleen reizen naar mijn penvrienden in Cork. Een oudere Engelse kordate dame nam me onder haar hoede. We zaten samen op de boot en in de trein en na de laatste boot droeg ze me weer aan anderen over die op mij moesten letten van haar. Gedurende de reis vertelde ze mij dat ze als jong meisje verbindingsofficier was geweest in de Tweede Wereldoorlog. Ze ging op stap, zonder map, alleen, met kompas en een opdracht en ze moest het maar uitzoeken. Dit verhaal kwam ineens naar boven, getriggerd door het boek, dus mijn nieuwsgierigheid groeit naar de verhalen in het Westen van dappere vrouwen.

Die zullen er vast ook zijn, toch? In de Nederlandse geschiedenis kennen we natuurlijk Kenau Simonsdochter Hasselaer (verfilmd en mooi gespeeld door Monic Hendrickx) en Hannie Schaft. Wie kent er meer? Ik daag jullie uit.

Waarom is het belangrijk dit te weten? Veel geschiedenis is mannengeschiedenis, terwijl er meer is, een vollediger en completer verhaal. Zo ontdek je bijvoorbeeld dat Hillary Clinton niet de eerste vrouwelijke presidentskandidate is geweest voor de VS, maar Victoria Woodhull stond ook paraat.

Het boek van Svetlana is voor mij een nuancering van het traditionele beeld dat oorlog voeren uitsluitend een mannenaangelegenheid was.

Jeannette van Dongen – voorzitter YWCA Nederland

Wil jij reageren op deze tekst? Stuur een e-mail naar info@www.ywca.nl!

Op vrijdag 15 juli was het dan zover: de tweede avond van het Women’s Culture House voor vrouwen die in het AZC in Utrecht wonen. We hebben een toffe avond georganiseerd om de zomervakantie in te luiden: er was muziek om op te dansen en we zorgden voor hapjes & drankjes. Het werd wederom een memorabele avond, hoewel het wat onwennig startte. We kregen van de vrouwen als reactie terug dat ze het enorm waardeerden en van de avond genoten hebben. In september zullen we in samenwerking met de organisatie Women Wage Peace wederom een activiteit organiseren voor de vrouwen uit het AZC. Ook gaan we starten met het ontwikkelen van een leiderschapstraining voor zowel de vrouwen uit het AZC als voor de commissie zelf. Stay tuned!

 

Sanne Meijer namens de Internationale Commissie

Als fervent bezoekster van films, beveel ik jullie de film Bar Bahar aan (vertaling is In Between).

Drie vrouwen wonen samen in een appartement in Tel Aviv. Na The Bubble, een film uit 2006 over de tragische liefde tussen een Palestijnse en Joodse jongen, is er wederom een prachtig filmisch epos, waarin Tel Aviv als stad een belangrijke rol speelt. Het is blijkbaar de stad waar ruimte is voor verschillen en tolerantie in een verder gepolariseerd land.

The Bubble was geregisseerd door Eytan Fox. Youssef Sweid en Ohad Knoller spelen de hoofdrol in deze film en de vrouwen spelen de bijrollen. In Bar Bahar, geregisseerd door Maysaloun Hamoud, spelen drie vrouwen, Mouna Hawa, Shaden Kanboura en Sana Jammelieh de hoofdrollen.

In het verhaal leeft één van de vrouwen een losbandige leven op zoek naar een gelijkwaardige liefde, een lesbische vrouw is op zoek naar haar eigen plek, en een Moslima twijfelt over haar verloving en aanstaand huwelijk.

De liefde en invloed van ouders, de liefde, invloed en loyaliteit van vriendschap en het vinden van je eigen plek in jouw omgeving en de maatschappij waar jij in leeft;daar geeft deze film een prachtig beeld van. De muziek in de film van MG Saad maakt de film tot een bijzonder feestje, maar het is vooral een ode aan vrouwenvriendschap! 

Door Jeannette van Dongen

Afgelopen zaterdag kwamen YWCA-leden bij elkaar voor de Algemene Leden Vergadering (ALV). We bespraken -vanzelfsprekend- de lopende zaken, de financiële situatie en andere YWCA-gerelateerde onderwerpen, maar we deelden ook goed nieuws met elkaar. Hieronder volgen een aantal updates.


Bestuursleden
Het bestuur is een tikkeltje veranderd. Helaas namen we afscheid van Dieke die zich 2 jaar lang heeft ingezet als bestuurslid PR & Communicatie. Ze heeft o.a. gezorgd voor een nieuwe website en een prachtig communicatieplan. Marlijn neemt haar functie over. We hebben ook drie frisse leuke bestuursleden erbij: Femme, Priscilla en Khaoula. Priscilla en Femme gaan zich buigen over het beleid en beleidsstukken van de YWCA en Khaoula is aangenomen als algemeen bestuurslid. Het bestuur ziet er nu zo uit:

Voorzitter: Jeannette van Dongen
Vice-voorzitter: Helma van Luttikhuizen
Secretaris: Wieske Verwegen
Penningmeester: Sylvia Hooft van Huysduynen
PR & Communicatie: Marlijn de Jager
Bestuurslid Beleid: Priscilla van der Perk
Bestuurslid Beleid: Femme Kiers
Algemeen Bestuurslid: Khaoula El Ahmadi


De Internationale Commissie
De Internationale Commissie vertelde dat het de goede kant opgaat met het ‘Culture House’, ofwel het Vrouwen-vluchtelingenproject. Tijdens de eerste bijeenkomst kwamen er maar liefst 40 vrouwen bij elkaar (terwijl we er 20 verwachtten). Er staat een nieuw evenement gepland voor deze vrouwen, waarin samengewerkt wordt met Women Wage Peace. De vrouwen zullen o.a. werken aan een wereldwijde blokjesdeken die de vrede symboliseert. Toekomstige activiteiten zullen de nadruk leggen op vrouwelijk leiderschap.

De Mensenrechtencommissie
Nog meer goed nieuws: er is nieuw leven geblazen in de Mensenrechtencommissie. De commissie heeft inmiddels voldoende leden om een herstart te maken en bestaat uit subgroepen die zich elk op een eigen onderdeel richten, zoals BMO (Breed Mensenrechten Overleg) en VNVR Resolutie 1325.

En nog veel meer
De YWCA-leden ontvangen spoedig de uitgebreide notulen waarin alles staat dat we bespraken. Ben je benieuwd naar de YWCA en wil je eens meevergaderen? Neem gerust contact met ons op!

(Nederlandse versie: scroll naar beneden)

“We stand together, also if It’s not going well in life”
-Sareh YWCA Antwerp & YWCA Belgium

YWCA The Netherlands is just a small part of the World YWCA. In fact, there are YWCA-offices in more than 120 countries. We want to know more about the other YWCA’s in order to become connected. Therefore Marlijn asks five questions to a woman from a foreign YWCA. Last time Joanna Toussa from Greece told us about herself and the YWCA-departments in Greece. This time you can read the story of Sareh who is active in YWCA Antwerp and YWCA Belgium.


Hi Sareh, who are you? Can you tell us something about yourself?
Hello dear ladies from YWCA The Netherlands. First of all, I want to thank you for your interest in my story and this interview. And congratulations with this initiative to connect the YWCA’s in Europe with each other.

My name is Sareh. I was born and raised (until my 18th) in Teheran, the capital of Iran. I think It’s the most beautiful city of the world. After that I immigrated to Belgium. I’ve been living here for 16 years. Yes, you were just counting and you’re right, I’m 34 years old ;-).

I’ve been living in Borsbeek for 10 years now (a village next to the city Antwerp, which is my second favorite city) and I work in Brussels. I studied ‘family sciences’ and have been working at CAW (Center for General Welfare) as a psychosocial worker and team coordinator for 9 years. I live together with my two cats. My native language is Farsi, my second language is Dutch. I also speak English and French. I love other languages, cultures, cuisine and… traveling! Traveling is my main hobby (and therapy). I also love to read, watch movies, shop, dance, walk in nature, lie on the beach and… to have a great time with my good friends or colleagues: this is certainly quality time for me.

When and why did you join YWCA Belgium/Antwerp?
I got to know the YWCA Antwerp in 2002 and since then I have been infected with the YWCA-virus and I can never let it go again. YWCA Antwerp was and is like a second home for me.

In 2019 we will proudly celebrate the 100th birthday of YWCA Antwerp. During all these years the principals of YWCA Antwerp stayed the same: we are from and for women, everybody is welcome, whatever your faith, background, skin colour, language etc. is. You are respected and acknowledged as you are, without judgement. Our starting point is the power and talents of women. We literally and figuratively stand together also If It’s not going well in life

What do you do for the YWCA in Belgium?
Since 2011 I’m in the Board of Directors of YWCA Antwerp. I have been vice chairman of YWCA Antwerp for a year now. Since 2016 I’m also part of the Board of Directors of YWCA Belgium. Furthermore I’m active in a women’s group called the ‘Antwerp Butterflies’ (Antwerpse Vlinders). This is a multicultural group of women, 30 to 50 years old, with or without children. We do fun, cultural activities together. I’m also partly responsible for our Facebook page, which is a great page! I also help YWCA-women when they need some extra help. For example behind the bar during party’s ;-).

What’s your favourite or most important YWCA-project?
YWCA Antwerp organizes lots of different activities and has a lot of different groups (check our website: www.ywca-antwerpen.org). All these groups are my favourites, because behind every group and activity is a strong idea! But my favourite activity is the self defense course.

Which woman/women is/are your role models? Who inspire you?
I have a lot of respect for and admire women that remain strong for themselves, their children and society, despite all the difficult situations, trauma’s and obstacles they have to overcome. I admire the heroes that fight daily for being a woman! All the women that ended up in prison, just because of their opinion/rights. All the women that create(d) a revolution and that made our lives easier. I admire their commitment, perseverance and ‘fighting’ mentality.

My mother is the first role model I ever knew, a real example of a woman that never gives up, is powerful and goes on proudly.

________________________________
Wie is Sareh van YWCA Antwerpen & YWCA België?

“We staan naast elkaar, ook als het even niet gemakkelijk gaat in het leven.”
-Sareh YWCA Antwerpen & YWCA België

De YWCA bestaat niet alleen uit Nederland. Sterker nog, in totaal zitten er in meer dan 120 landen YWCA-afdelingen. YWCA Nederland wil meer weten over die andere YWCA’s en we willen meer met elkaar verbonden zijn. Marlijn stelt daarom regelmatig vijf vragen aan een vrouw uit een buitenlandse YWCA. Vorige keer vertelde Joanna Toussa over zichzelf en over de YWCA’s in Griekenland. Deze keer lees je het verhaal van Sareh die actief is binnen YWCA Antwerpen en YWCA België.


Dag Sareh, wie ben jij? Kun je iets over jezelf vertellen?
Dag lieve dames van YWCA Nederland, allereerst bedankt voor jullie interesse in mijn verhaal en het interview. En proficiat met jullie initiatief om op deze manier de YWCA’s in Europa met elkaar te verbinden. ☺

Mijn naam is Sareh. Ik ben geboren en opgegroeid (tot mijn 18de) in Teheran, hoofdstad van Iran en mijns inziens de mooiste stad ter wereld. Daarna ben ik naar België geïmmigreerd. Ik woon hier al 16 jaar. Ja, je hebt het juist berekend en ik ben inderdaad 34 jaar ;-).

Ik woon al 10 jaar in Borsbeek (een dorpje naast de stad Antwerpen = mijn tweede favoriet stad) en werk in Brussel. Ik heb Gezinswetenschappen gestuurd en ben al 9 jaar tewerkgesteld bij CAW Brussel (Centrum Algemeen Welzijnswerk) als psychosociale hulpverlener en teamcoördinator. Ik woon samen met mijn twee poezen. Mijn moedertaal is Farsi/Perzisch, mijn tweede taal is Nederlands. Ik spreek ook Engels en Frans. Kortom ben ik dol op de andere talen, culturen, keukens en…  reizen is mijn hoofdhobby (en therapie). Daarnaast geniet ik ook van boeken lezen, film kijken, winkelen, dansen, wandelen in de natuur, liggen op het strand en… een gezellige tijd doorbrengen met mijn goede vrienden of collega’s is ook zeker quality time voor mij.

Wanneer en waarom ben je lid geworden van YWCA Antwerpen?
In 2002 heb ik YWCA Antwerpen leren kennen en sindsdien ben ik besmet en ik kan het gewoon niet meer loslaten. YWCA Antwerpen was (vanaf de eerste dag) en blijft mijn tweede warme thuis.

In 2019 zullen we het 100 jaar bestaan van YWCA Antwerpen met fierheid vieren. Gedurende al die jaren is het principe van YWCA Antwerpen hetzelfde gebleven: we zijn van en voor vrouwen, iedereen is welkom bij ons, ongeacht geloof, achtergrond, huidkleur, taal,… Je wordt aanvaard en erkend zoals je bent, zonder enige voor-/beoordeling. De kracht en talent van de vrouwen is het vertrekpunt. We staan letterlijk en figuurlijk naast elkaar, ook als het even niet gemakkelijk gaat in het leven.

Wat doe jij voor YWCA Antwerpen en YWCA België?
Sinds 2011 zit ik in de Raad van Bestuur van YWCA Antwerpen, sinds vorig jaar ben ik ondervoorzitter van YWCA Antwerpen. Vanaf 2016 zit ik ook in de Raad van Bestuur van YWCA Belgium. Daarnaast ben ik trekker van één van onze vrouwengroepen, namelijk Antwerpse Vlinders. Antwerpse Vlinders is een multiculturele vrouwengroep, tussen de 30 en 50 jaar, met of zonder kinderen. We doen samen verschillende leuke culturele activiteiten en maken uitstapjes. Ik ben ook medeverantwoordelijke van onze Facebook-pagina, die zeker een dikke duim verdient! Voor de rest ben ik aanwezig waar nodig, bijvoorbeeld achter de bar tijdens de feesten ;-).

Wat is je favoriete YWCA-activiteit of belangrijkste YWCA-project?
In YWCA Antwerpen hebben we verschillende groepen en activiteiten (zie website www.ywca-antwerpen.org). Ze zijn allemaal mijn favorieten,  omdat achter elke activiteit of groep een zeer sterk idee en dynamiek staat. Mijn meest favoriete activiteit is onze zelfverdedigingscursus.

Welke vrouw is jouw rolmodel? Of welke vrouwen? Wie inspireert jou?
Ik heb enorm respect en bewondering voor vrouwen die ondanks alle moeilijke situaties, hindernissen, trauma’s etc., nog steeds sterk in hun schoenen staan voor zichzelf, voor hun kinderen en voor de samenleving. Ik bewonder de helden die dagelijks voor vrouw-zijn aan het vechten zijn! Alle vrouwen die voor hun mening/rechten in de gevangenis zijn beland, al die ‘revolutionerende’ vrouwen die op een of andere manier de weg voor ons open hebben gemaakt. Ik bewonder hun inzet, doorzettingsvermogen en vechtkracht.

Mijn eigen moeder is mijn eerste rolmodel dat ik gekend heb, een voorbeeld van een vrouw die nooit opgeeft, krachtig  is en fier vooruit gaat.

Op woensdag 26 april 2017 kreeg Mieneke Knottenbelt een koninklijke onderscheiding van burgemeester Jan van Zanen te Utrecht. Mieneke Knottenbelt zet zich al 42 jaar in als vrijwilliger voor verschillende organisaties, waaronder YWCA Nederland. Zij houdt zich voornamelijk bezig met het ontwikkelen van vrouwelijk leiderschap en het ondersteunen en professionaliseren van verschillende commissies en besturen.

Techniek voor meisjes
Tussen 1984 en 2010 werkte Mieneke Knottenbelt bij Technika 10, waarbij zij de combinatie meisjes en techniek op de kaart zette. Techniek was vooral voor jongens weggelegd en daar wilde zij verandering in brengen. Van 2011 tot 2015 fungeerde Mieneke Knottenbelt ook als voorzitter Raad van Toezicht bij Stichting Ontdekhoek. Een stichting die kinderen van 4 tot 14 jaar op spelenderwijze enthousiasmeert om met techniek bezig te zijn.


Vrouwelijk leiderschap
Mieneke Knottenbelt is al vanaf 1975 lid van de YWCA Nederland, waar zij altijd multi-inzetbaar is en is geweest als bestuurslid, huiscommissielid, voorzitter van de nominatiecommissie en nationaal en internationaal voorzitter van de buddycommissie. En schiet Mieneke ons steeds te hulp. We willen haar bij dezen nog een keertje bedanken voor alles wat ze voor ons doet en heeft gedaan!


Positie van vrouwen wereldwijd
Sinds 2010 is Mieneke Knottenbelt ook vrijwilliger bij de LELAF, een particulier fonds dat geld beschikbaar stelt aan de International Council of Women om de positie van vrouwen wereldwijd te verbeteren. Daarnaast stelt het fonds per 3 jaar een prijs beschikbaar om jong talent te stimuleren een innovatieve bijdrage te leveren aan de emancipatie in hun land. Hiervoor heeft Knottenbelt bijeenkomsten bijgewoond in Seoul en Izmir.


Duurzaam en ecologisch bouwproject
Van 2009 tot 2012 zette Mieneke Knottenbelt zich in bij de Vereniging Woongroep Surplus Zeisterwerf. Deze vereniging realiseerde een woonproject voor jonge senioren. Als secretaris, webmaster en bestuurslid was zij een van de initiatiefnemers en een belangrijke stimulator. Zij was tevens voorzitter van de Commissie Duurzaamheid en zette zich in voor het bevorderen van ecologisch en maatschappelijk verantwoord bouwen.

Nieuwsgierige kinderen
Ten slotte is Mieneke bezig met het schrijven van een boekje voor kinderen tot 7 jaar, waarbij dyslexie in de familie zit. Ze heeft ook bij Kinderopvang Heppienest workshops gegeven om nieuwsgierigheid van kinderen te stimuleren.

Kortom: Mieneke! Je bent geweldig!

Voor mijn Master Internationaal Recht (Mensenrechten) loop ik stage bij STIL Utrecht. Dit is een organisatie die de medische, sociale en juridische ondersteuning van ongedocumenteerde mensen doet. Dit zijn mensen die om verschillende redenen niet in Nederland een verblijfsvergunning kunnen krijgen op dit moment, maar ook niet terug kunnen naar hun eigen land. Of ze moeten volgens Europese regelgeving terug naar Italië of Griekenland waar geen voorzieningen voor ze zijn. We kennen deze mensen van de bed-bad-brooddiscussie in Nederland.
Waar weinig media-aandacht voor is, is dat er steeds meer mensen op straat leven zonder enige basisvoorzieningen of rechten. Dat dit er steeds meer worden, heeft verschillende redenen. Deze mensen zijn vooral de dupe van omslachtige Europese regelgeving. Bij mijn stage komen dagelijks hele gezinnen op bezoek en jonge vrouwen met kinderen die niet terug kunnen naar eigen land en in Nederland elk recht wordt geweigerd. Er slapen dus letterlijk in Nederland kinderen op straat.

Deze stage heeft veel indruk op mij gemaakt. Vooral de jonge vrouwen en kinderen met vaak een traumatisch verleden die op straat moeten slapen. Er zijn veel mensen die hier in Nederland worden behandeld alsof ze niet bestaan. Het is een schrijnende situatie.

Voor STIL zijn we heel hard op zoek naar mensen die particuliere opvang willen bieden. Dit kan van een aantal dagen tot lang. We zijn blij met adressen in heel Nederland, dus niet alleen in Utrecht. Ook kun je aangeven of je alleen vrouwen, mannen en/of kinderen wilt opvangen. Alle beetjes helpen! Als je interesse hebt, kun je YWCA Nederland mailen voor meer informatie of om je op te geven! Vermeld daar mijn naam ‘Dieke’ even bij.

Alvast bedankt!

Dieke Hengelaar