Tessel ten Zweege, activist, artiest en schrijver, heeft in een korte tijd drie boeken geschreven over het thema geweld tegen vrouwen en is winnares van de Golden Girl Award voor Young Talent.  

Activist, artiest en schrijver: heb je bewust gekozen voor die volgorde? 

“Nee, niet bewust. Andere mensen noemen mij vaker activist dan ikzelf. Vroeger was ik wel vrij activistisch: zo deed ik vrijwilligerswerk bij het transgendernetwerk en organiseerde ik een aantal jaar de Women’s March (nu Feminist March). Momenteel ben ik meer bezig met schrijven en maken. Zo is mijn laatste boek ‘Femicide: tot de dood ons scheidt’ in november dit jaar uitgekomen en maakte ik eerder dit jaar de webserie ‘Tessel in Cyberspace’ voor oproep HUMAN. Schrijven en maken kunnen natuurlijk ook worden gezien als een vorm van activisme.” 

Feminisme is belangrijk voor jou: hoe is dat ontstaan? 

“Mijn moeder had een feministische kijk op het leven, dus ik kreeg het van jongs af aan mee. Op de middelbare school viel me voor het eerst op dat er ongelijkheid zit in hoe we met mannen en vrouwen omgaan. We waren iets van 13 jaar toen de zogenoemde ‘banga-lijstjes’ werden geschreven. Daar kwamen de meisjes op die dan het meest sexy waren. Het viel me op dat meisjes snel bekritiseerd werden en jongens juist niet. Later leerde ik tijdens mijn studie meer over de geschiedenis van feminisme. Ook de intersectionele kijk, niet alleen op gender.” 

Tessel vervolgt: “Na een tijdje zocht ik mensen om me heen die het intersectioneel feminisme ook belangrijk vinden. Zo kwam ik in 2017 bij de Women’s March uit. Het was heel fijn om daar veel mensen te ontmoeten met dezelfde waarden.” 

In een korte tijd heb je drie boeken geschreven over gender en geweld. Het begon met een heel persoonlijk boek. Hoe was het om dat te schrijven? 

“Het was dubbel, maar het was mijn manier om het te verwerken. Het schrijven zelf was helend en leerzaam. Ik schreef met precies de toon die ik wilde. Het werd moeilijker toen het gepubliceerd was. Ik was wel even gespannen over de reactie. Gelukkig was die heel positief. Wat ik niet had verwacht is dat ik overspoeld werd door reacties van vrouwen die iets soortgelijks hadden meegemaakt. Daardoor ging ik eerst heel erg over mijn eigen grenzen, ik wilde er voor iedereen zijn. Op een gegeven moment kon ik dat beter loslaten. Ik ben geen hulpverlener en weet nu beter waar mijn grenzen liggen.” 

Wanneer is schrijven echt voor jou begonnen? 

“Schrijven heb ik altijd al gedaan, het is mijn manier om dingen te verwerken. Een natuurlijke manier om mezelf uit te drukken. Inmiddels heb ik tien jaar ook echt een carrière in schrijven.” 

Victim blaming is een van de thema’s die voorkomt in jouw boeken, hoe kijk je er tegenaan? 

“Victim blaming is zo hardnekkig. Nederland is heel erg overtuigd van haar eigen gendergelijkheid, daarom wordt de schuld vaak bij het slachtoffer gelegd. Het ligt aan het probleemgezin, aan de cultuur van de dader of aan de vrouw zelf. Er wordt niet gekeken naar het maatschappelijke probleem. Gelukkig krijgt femicide en geweld tegen vrouwen steeds meer aandacht. Al merk ik ook dat er vervolgens altijd een terugslag volgt. Ik zie dat LHBTI’ers en mensen van kleur vaak op de frontlinie staan, het is belangrijk dat we niet wegkijken.” 

Hoe denk je dat we victim blaming kunnen voorkomen of verminderen? 

“De mannen wil ik oproepen om meer te doen. Praat meer met je mannelijke vrienden, maak dit bespreekbaar. Luister naar wat vrouwen te zeggen hebben, en spreek andere mannen aan als ze (dreigen) over een grens gaan. En vrouwen: stel je solidair op. Kijk als witte vrouw om naar een vrouw van kleur, als hetero naar een LHBTI’er en ga zo door.” 

Je vertelde met de prijsuitreiking van de Golden Girl award dat je het na drie boeken over een zwaar thema – geweld tegen vrouwen – ook wel even fijn vindt dat het schrijven daarover nu even niet meer hoeft. Heb je al ideeën waar je hierna over wil schrijven? 

“Het is inderdaad lastig om lang met dit onderwerp bezig te zijn. Het drukt zwaar op mijn mentale gezondheid. Ik ben het zat om te problematiseren en wil nu een andere focus: de spotlight op mensen die verschil maken. Dat maakt me niet minder strijdbaar, maar de focus is wel anders.” 

Tessel vervolgt: “Ik vind het altijd leuk om nieuwe dingen te proberen, dat merkte ik onder andere bij de webserie die ik voor HUMAN maakte. Juist als ik de ruimte krijg om nieuwe dingen te doen, komt daar vaak iets moois uit. Nu speel ik met het idee om een documentaire te maken, dus we gaan zien hoe dat gaat lopen.” 

Wat wil je elke lezer nog meegeven? 

“Solidariteit is heel belangrijk: kijk naar elkaar om. Ook naar mensen die anders zijn dan jij. Vrouwen in een rolstoel, biseksuele of lesbische vrouwen, vrouwen van kleur. Blijf je inlezen.” 

 

De campagne Orange The World (OTW) is weer achter de rug. Voorzitter Bo ging naar de landelijke aftrap, lid en vrijwilliger Mieneke was bij de aftrap in Utrecht en doet daar hier verslag van. Het team OTW Utrecht bestond uit vertegenwoordigsters van de VVAO, Zonta en ik namens de YWCA. Daarnaast de oprichtster van Catherine Dansparade.  

Vrijdag 24 november 

Op vrijdag 24 november hebben we flyers en bierviltjes uitgedeeld rond het stadhuis en daar op de stoep met sjablonen in oranje STOP Geweld Tegen Vrouwen gespoten. Tussen de bedrijven door gaven we passanten uitleg over de campagne.  

 

Zaterdag 25 november 

Op zaterdag 25 november deden drie organisaties hun verhaal in de grote zaal van het stadhuis:  

  1. Bestuursleden van Vidius, studentenunie, die een gedragscode voor studenten hebben opgesteld en vertrouwenspersonen en contactpersonen hebben ingesteld en getraind, doen mee aan de ‘Ben je okay campagne’ en hebben een spel ontwikkeld. Ze hebben Emancipator gevraagd een training te ontwikkelen voor studentengezelligheidsverenigingen.
  2. Presentatie van De Nieuwe Toekomst https://180.nl/interventie-de-nieuwe-toekomst/ door Stichting 180 in Rotterdam, Leiden en binnenkort in Utrecht. Ze gaan vrouwen zonder werk na huiselijk geweld weer in hun kracht zetten en aan het werk helpen; deze groep functioneert ook als lotgenotengroep. 
  3. Coördinator seksueel geweld GGD; zij zijn bezig met het maken van de documentaire Ve€rkracht, over handvatten hoe je omgaat met een verkrachting en weer veerkracht krijgt. Deze documentaire wordt waarschijnlijk op 7 maart gepresenteerd in Den Haag.

 

Alle drie mooie organisaties met mooie projecten. Daarna liep iedereen met wethouder Linda Voortman naar buiten om de bekende rode knop in te drukken en het stadhuis oranje uit te lichten, waarna de muziek losbarstte. De Catherine Dansparade begon op het bordes van het stadhuis en liep vervolgens door het centrum van Utrecht. Vluchtelingen en dit jaar ook studenten waren bij de parade betrokken en hadden liederen ingestudeerd, zo ook het lied The prayer of the mothers. 

 

Donderdag 30 november 

In Bibliotheek Neude was om half zeven de expositie ‘A room of one’s own’ ingericht. Fotograaf Rinia van Wijck maakte een installatie met verhalen over vrouwen die ervaringen hebben gehad met (grensoverschrijdend seksueel) geweld. Ter plekke kon je je eigen verhaal toevoegen, mondeling of geschreven. Aansluitend was er een dialoog over seksueel grensoverschrijdend gedrag. Opvallend was dat bij deze activiteit ook twee mannen aanwezig waren die slachtoffer waren van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Beiden waren door twee mannen meegenomen/-gelokt. Bij een van de mannen was wat in zijn glas gedaan, waardoor hij het maar vaag geregistreerd had. Hij was meegenomen naar een huis en daar was hij door twee mannen verkracht en vervolgens op straat achtergelaten. Deze ervaring was aanleiding om naar de expositie te komen. Het gesprek ging over het hebben van een geheim en schaamte, waardoor je je in jezelf opgesloten kan voelen. En ik begreep elders van een psycholoog, dat de schaamte bij mannen nog groter is dan bij vrouwen. 

 

Zaterdag 2 december 

Ook in bibliotheek Neude was de uitzending: De Vloer op voor OTW’ te zien. De voorstelling was een week eerder gespeeld in het Gooi. Deze uitzending konden OTW-organisaties gebruiken om het gesprek aan te gaan. Wij hebben een aantal situaties bekeken en hebben deze daarna besproken volgens het systeem van Dialoogtafels. Het aantal aanwezigen was klein, maar er waren zowel ervaringsdeskundigen als vrouwen van GGZ en Veilig Thuis. De discussie was heel waardevol. 

 

Zaterdag 9 december 

In bibliotheek Neude werden ’s middags drie gratis workshops aangeboden aan meisjes en vrouwen door Project Sterker: krav maga, kickboksen en brazilian jiu jitsu. Ik heb aan krav maga meegedaan, zelfverdediging. Er waren drie mannen en vrouwen aanwezig, waarop wij mochten ‘oefenen’, van wegduwen tot een knietje. Ik vond het heel zinvol. En jammer, dat ik het enige YWCA-lid daar was. Misschien om eens als activiteit op de F.C. Donderstraat te organiseren? Het kickboksen was voor mij na 10 minuten echt te zwaar. Wat een energie ging daarvan uit. De Jiu jitsu heb ik vanwege een andere afspraak moeten missen. 

 

Zondag 10 december 

Zondag was de dag van de mensenrechten, de laatste dag van de campagne. Vanaf 12.00 uur kon iedereen in het Mary Bargerhuis binnenlopen en voor vrouwen, geselecteerd door Amnesty International, schrijven. Dat wil zeggen je kon een brief schrijven naar de regering en aandringen op het vrijlaten van iemand, een briefkaart aan de gevangen vrouw sturen als hart onder de riem en een actielijst ondertekenen. Bijna vanaf het eerste moment tot het slot om 16.00 was de tafel goed gevuld met schrijvende mensen. Er was een open sfeer en tussen het schrijven door werd even iets te drinken gehaald en gesprekken gevoerd.  

 

Daarna hebben we twee korte films vertoond. Eén over een meisje van ongeveer 17, die via internet een leuke jongen ontmoet die haar overhaalt voor de camera uit de kleren te gaan. De andere film ging over een gesprek van een vrouw die bij HR-managers komt om te praten over een collega die haar lastig heeft gevallen. Beide min of meer herkenbare situaties, waarover in kleine groepjes is gesproken en vervolgens in de hele groep. Er werd ook nagedacht op welke manier er veranderingen kunnen komen en wat je zelf kan doen. Ook studentes uit het huis waren hierbij aanwezig.  

 

Het is fijn, dat UNWomen voor veel ondersteunend materiaal zorgt. Op deze site is een beschrijving van beide films en vragen, die je als gespreksleider zou kunnen gebruiken: https://www.orangetheworld.nl/wp-content/uploads/2023/10/SelectionfilmsOtW.pdf 

Ik kijk terug op een heel waardevolle Orange The World Campagne 2023. 

Tijdens de ALV van 18 november, is Willeke Bredewold (26) benoemd tot bestuurslid fondsenwerving.

In het dagelijks leven is Willeke werkzaam als business consultant bij Valcon, waar zij organisaties bij staat met verandervraagstukken. Zij heeft een achtergrond in bestuurskunde en strategisch change management. In haar vrije tijd gaat zij graag naar musea om moderne en historische schilderkunst te bewonderen. Om rustig te worden is zij graag in, op of bij het water: varen, zwemmen of gewoon aan het strand zijn vindt ze heerlijk.

Als consultant heeft zij verschillende raden van bestuur en raden van toezicht/commissarissen bijgestaan in strategische vraagstukken als behoorlijk bestuur, het vaststellen en bijstellen van hun strategie, of bijsturen o.b.v. zakelijke ambities. Vanuit haar kennis van de zakelijke dienstensector en eerdere ervaring in het organiseren van (financiering voor) maatschappelijke evenementen, wil zij graag haar bijdrage leveren aan de YWCA. Dit doet zij graag bij de YWCA, omdat zij vanuit persoonlijke ervaring én passie voor het onderwerp haar vrije tijd wil inzetten voor de verbetering van het leven en de positie van vrouwen binnen en buiten Nederland.

In deze rol wil zij zich inzetten voor het mogelijk maken van projecten en initiatieven door middel van het aanroepen van fondsen en opstarten van zakelijke samenwerkingen. Op deze manier wil zij bijdragen aan de inspirerende doelstelling en projecten die de YWCA doet door inhoudelijke (duurzame partnerships) en financiële (aanschrijven van fondsen, subsidies en zakelijke partners) support. Daarnaast zet zij graag haar bestuurlijke en zakelijke ervaring in bij het richting geven aan de organisatie, enthousiasmeren van commissieleden en vrijwilligers en het vergroten van de bekendheid van YWCA binnen Nederland.

Je kunt contact opnemen met Willeke via fondsenwerving@ywca.nl.

Voorzitter Božica Simeunović en Interne Golden Girl winnares 2023 Miriam Kaptein waren vandaag aanwezig bij de landelijke aftrap van de Orange The World campagne in Amsterdam. 🧡

Orange the World is een internationale campagne tegen geweld tegen vrouwen en meisjes. Die vindt elk jaar plaats van 25 november, de Internationale Dag tegen Geweld tegen Vrouwen, tot 10 december, de Internationale Mensenrechtendag. Het thema van dit jaar is ‘veilig, overal en altijd’. Geweld tegen vrouwen en meisjes komt op allerlei plekken voor. Op het werk, in de sportschool, in het uitgaansleven, het onderwijs, bij de studentenvereniging en thuis. Orange the World wil dat iedereen zich hiervan bewust is. De campagne vraagt om te helpen als een vrouw of meisje geïntimideerd wordt, waar het ook is, dus ook online. Zeg iets, doe iets, maar kijk vooral niet weg. Wees een #medestander.

Tijdens de campagne lichten veel gemeenten gebouwen aan met oranje licht. Daarnaast worden er door het hele lang debatten, tentoonstellingen en activiteiten georganiseerd. Zo ook op de locatie van YWCA Nederland in Utrecht op 10 december a.s. Sluit om 12:00u aan bij de schrijfmiddag en om 16:30 uur bij de vertoning van 2 korte films via ShortsTV.

De Orange the World-campagne wordt in Nederland gecoördineerd door UN Women Nederland in samenwerking met de Unie van Soroptimistclubs, Zonta Nederland, Inner Wheel Nederland, VVAO, Veilig Thuis en YWCA Nederland.

En toen was het alweer de laatste dag. Ik pak mijn koffer in en word door mijn lieve host Hilde naar het YWCA Antwerpen pand gebracht. Ze wil niet dat ik moet sjouwen met mijn spullen (één handkoffertje), te lief. Bij het ontbijt is iedereen wat stiller dan normaal gesproken, we zijn moe en een beetje verdrietig dat het alweer de laatste dag is.

 

Bij het begin van de business meeting zijn we verheugd om te zien dat er inmiddels genoeg kandidaat bestuursleden zijn. Ik ben ontroerd om een vrouw op het podium te zien staan, die de avond ervoor zei dat zonder de workshop ‘Rots en Water’ ze überhaupt nooit  hadden durven overwegen zich verkiesbaar te stellen. Dit is wat mij betreft waar de YWCA voor staat, vrouwen in hun kracht zetten en vanuit die kracht kunnen ze weer een impact hebben op het leven van andere vrouwen.

 

De Algemene Ledenvergadering heeft besloten dat het nieuwe bestuur uit acht personen dient te bestaan, onder andere om de werkdruk te verdelen. Er ontstaat echter al snel een dilemma. De statuten van de European YWCA eisen dat het bestuur voor minstens 25% van vrouwen onder de 30 jaar moet bestaan en dat het bestuur dient te worden verkozen tijdens de Algemene Ledenvergadering. Dit betekent dat er minstens twee bestuursleden onder de 30 jaar moeten zijn en er is maar één kandidaat onder de 30. We krijgen twee opties voorgelegd, of er wordt gestemd voor een bestuur met maar één vrouw onder de 30 of we kiezen nu zeven bestuursleden en gaan op zoek naar een achtste lid onder de 30. Beiden zijn dus niet in lijn met de statuten. Er staat wel een artikel in de statuten die stelt dat de Algemene Ledenvergadering, als hoogste beslissingsbevoegde orgaan, in dit soort situaties anders kan beslissen. We krijgen tijd voor overleg. Omdat dit wederom een constitutionele aangelegenheid is heeft Nederland hier geen stem in, maar ik kan wel lobbyen.

 

Geïnspireerd door Joanna Toussa, een van de co-voorzitters op dat moment, loop ik langs de delegaties met een nationale stem en pleit ik voor een bestuur met 25% van de vrouwen onder de 30 jaar. Veel van de kandidaten zijn weliswaar onder de 35 jaar, maar zo maken we het onszelf makkelijk en schuift de grens steeds verder op. Als we zeggen dat een van onze prioriteiten het bevorderen van jong vrouwelijk leiderschap is dan moeten we onszelf ook dwingen om op zoek te gaan naar deze jonge vrouwen. Want ze zijn er! De lobby heeft geholpen, zeven bestuursleden worden benoemd en het nieuwe bestuur gaat de komende twee maanden op zoek naar een achtste lid.

 

Hierna deelt Joanna met ons een aantal zaken omtrent het lidmaatschap van de European YWCA van een aantal landen. Het blijkt dat onze organisatie in Belarus de deuren heeft moeten sluiten op last van de overheid, vanwege hun lobby voor vrouwenrechten. Iedereen wordt hier stil van en is erdoor geraakt. Noorwegens dient een resolutie in om vanuit de European YWCA onze solidariteit met onze zusters in Belarus te delen en ze te laten weten dat de deur altijd open voor ze zal staan. Dit soort zaken maken het belang van vrouwenbewegingen zoals de YWCA duidelijk, zeker in deze tijden. Waar we te maken hebben met conservatieve stromingen wereldwijd en een backlash op het gebied van verworven vrouwenrechten en vrijheden. De ochtend wordt afgesloten met het afscheid van het oude en een verwelkoming van het nieuwe bestuur.

 

De afgelopen dagen stemmen me hoopvol. Er is een groep (jonge) vrouwen die zich wil inzetten voor het versterken van de European YWCA en meer internationale samenwerking. De breedte van onze beweging is ook de kracht van deze. Samen zijn we een ‘force’ waar men niet omheen kan. Na de lunch neem ik afscheid van iedereen en wissel ik nog wat laatste gegevens uit. Het avontuur met de YWCA familie sluit ik af met een andere familie, namelijk mijn nicht en haar gezin die in de buurt wonen.

 

Ik heb een schriftje en hoofd vol (nieuwe) ideeën mee teruggenomen, dus wordt vervolgd!

Geschreven door Božica Simeunović

De dag begint wat gek, omdat Dieke om 05:00 moet vertrekken door onverziene omstandigheden. Na afscheid te hebben genomen, draai ik me nog even om voordat de wekker gaat en uiteindelijk snooze deze ook nog een keer.

 

Na twee dagen van kennismaken, workshops en plezier, begint de Algemene Ledenvergadering van de European YWCA dan echt. De komende twee dagen nemen we het beleid van de afgelopen jaren door, stemmen we voor het nieuwe strategisch plan, budget en verkiezen we een nieuw bestuur. Na het ontbijt en koffie doorloop ik nog even de punten die Dieke en ik hadden voorgesproken. Omdat Nederland een ‘associate member’ is en geen full member, hebben we geen nationale stem en kunnen we niet stemmen over constitutionele aangelegenheden.

 

Nadat onze geweldige ‘parliamentarian’ Nora ons door de regels en procedures heeft gelopen, begint de ‘business meeting’ dan echt. Twee van de punten op de agenda in de ochtend zijn het strategisch plan en het budget. Het bestuur stelt voor om de komende jaren een studiegroep van 15-20 jonge vrouwen op te richten die worden getraind om te faciliteren en te trainen. En die vervolgens andere vrouwen in de nationale en lokale afdelingen te kunnen trainen. Op deze manier versterken we jong vrouwelijk leiderschap, onze beweging en bevorderen we de Europese samenwerking. Er komen wat vragen van de vloer om het voorstel toe te lichten en België dient een motie in om de tekst inclusiever te maken. Maar uiteindelijk stemt de Algemene Ledenvergadering in met het voorstel, omdat het volgens ons een uitstekend voorbeeld is van de potentie van de European YWCA en de YWCA beweging. Het budget is wat minder spannend en ik voel me dan ook wel erg Nederlands wanneer ik een vraag over het budget stel. Want ja, het huishoudboekje moet wel in orde zijn, hè?!

 

Tijdens de lunch is er tijd om kennis te maken met onze gasten, Casey Harden en Mira Rizek, de Secretaris Generaal en Voorzitter van de World YWCA. Ik zit aan tafel met Mira, wat een indrukwekkende vrouw. Mira is sinds 2019 voorzitter van de World YWCA en daarvoor is ze jarenlang Secretaris Generaal van YWCA Palestina geweest. We blijken een passie te delen voor rechtvaardigheid en gender, vrede en veiligheid. Ze is dan ook enthousiast om te horen waar we in Nederland mee bezig zijn en welke ideeën we hebben voor de toekomst.

 

Het middagdeel begint met een toespraak van Casey en Mira over waar de World YWCA en de World Council die eind dit jaar zal plaatsvinden. Daarna wordt er gestemd over constitutionele wijzigen. Nederland kan dus niet stemmen. De belangrijkste verandering is dat de Algemene Ledenvergadering nu elke drie, in plaats van twee, jaar plaats zal vinden en dus de bestuurstermijn ook een jaar langer is. Daarna worden de leden voor de nominatiecommissie gekozen. De business meeting wordt echter afgesloten ben een cliffhanger. Er zijn niet genoeg kandidaat bestuursleden, dus we kunnen niet stemmen voor een nieuw bestuur. Nora geeft ons mee dat de Algemene Ledenvergadering niet eindigt voordat er een nieuw bestuur is gekozen en we dus hard op zoek moeten gaan naar kandidaten voor de volgende ochtend.

 

Na een heerlijke curry begint onze laatste avond samen. Ierland leert ons een Ierse dans, een ‘céilí dance’, wat voor een heerlijke chaos zorgt. Een aantal van ons geniet aan de zijlijn van de Scandinavische drop, Noorse chocola en Hollandse stroopwafels. Vervolgens leert Griekenland ons een Griekse dans, de Sirtaki. Waar ik me in de ochtend erg Nederlands voelde, voel ik in de avond duidelijk de Balkan in mij, bij deze dans kan ik namelijk niet stil blijven zitten. Voldaan, en licht misselijk van de enorme hoeveelheid drop die ik heb gegeten, vertrek ik naar mijn logeeradres.

 

Geschreven door Božica Simeunović

Na laat te zijn slapen, omdat we zou lang aan het praten waren, staan we wat vermoeid op maar dat mag de pret niet drukken. We proberen eerst een fiets te huren om geheel in Nederlandse stijl te arriveren, maar dat blijkt toch een ingewikkelder systeem dan gedacht. Uiteindelijk stappen we op de tram naar het YWCA Antwerpen pand waar ons een heerlijk ontbijt staat te wachten. Na twee kopjes koffie kunnen we er weer tegenaan.

 

Na het ontbijt sluit een groot deel van de vrouwen aan bij de workshop ‘History of YWCA Antwerp’ met een aansluitende walking tour, gegeven door onze host Hilde en Ingrid. De YWCA in Antwerpen is opgericht in 1919 en kent een indrukwekkende geschiedenis. Wat me opviel is dat YWCA Antwerpen een lange geschiedenis van diversiteit en inclusie kent, voor de Tweede Wereldoorlog waren er ook veel Joodse meisje lid van de van oorsprong christelijke organisatie. Het was dan ook voor veel meisjes in de eind jaren ’30 en begin jaren ’40 toen hun Joodse vriendinnetjes niet meer mochten komen. In jaren ’60 verwelkomen ze nieuwkomers, destijds gastarbeiders genoemd. En niet alleen de meisjes, ook jongens waren welkom die elders niet binnen mochten komen, omdat er op deuren ‘verboden voor gastarbeiders’ stond. En vandaag de dag komen er ook vrouwen en meisjes van verschillende leeftijden en achtergronden samen.

 

Na de indrukwekkende introductie van de rijke geschiedenis van YWCA Antwerpen, gaan we de buurt in. Onze gids vertelt ons over de geschiedenis van Antwerpen, de buurt en architectuur. Tijdens de tour betrap ik mezelf er regelmatig op dat ik me gedraag zoals de toeristen waar ik in Amsterdam flink chagrijnig van word. Ik loop op een traag tempo met mijn hoofd in de lucht, om me heen kijkend vol verwondering en vooral niet oplettend waar ik sta. Om maar te zwijgen over het feit dat we dat in een grote groep doen, moet er stiekem ook wel om lachen. Ik ben stiekem verliefd geworden op Antwerpen.

 

Na de heerlijke lunch kunnen we kiezen uit een bezoek naar het Red Star Line Museum en de workshop ‘Rots en Water’. Dieke en ik kiezen voor het laatste. Het is een weerbaarheidstraining die zich richt op mensen leren om zich onafhankelijk op te stellen, eigen keuzes te maken (Rots), maar ook om samen te werken, spelen en leven (Water). De workshop wordt ook gegeven bij het YWCA Antwerpen programma ‘ Girls in the City’, twee van de meisjes helpen de trainster ook met de workshop. Drie en een half uur lang gaan we aan de slag met In deze training leren omgaan met stress, krijgen we inzicht in ons aandeel tijdens conflicten en leren we op een krachtige en beheerste manier opkomen voor onszelf. Het is een intense workshop en maakt veel los bij de deelnemers. Maar er wordt ook veel gelachen, zeker bij het moment dat we elkaar mogen slaan met een roze faam noodle.

 

Na een pauze van een uur, is het tijd voor het eten. Wederom een heerlijke vegan maaltijd, ditmaal uit Afghanistan. Gemaakt door een van de vrijwilligster die vrouwen inzet bij dit soort opdrachten die normaal gesproken niet mogen of kunnen werken. De dag word afgesloten met een culturele avond, waar Dieke nog meedoet met een Belgische volksdans en we onze zangtalenten (of in mijn geval het gebrek daaraan) mogen showen tijdens de karaoke. Dat laatste doen we in YWCA intergenerationele stijl, namelijk met hits van onder andere ABBA, Tina Turner, de Spice Girls en Lana Del Rey.

Dit keer maar iets vroeger naar bed.

Geschreven door Božica Simeunović

In de ochtend van Hemelvaartsdag had ik mijn wekker zo laat mogelijk gezet. Bo en ik hoefden namelijk niet zo vroeg op als veel meiden uit andere Europese landen, want de General Assembly (GA) van de European YWCA wordt gehouden bij onze zuiderburen in Antwerpen. Jammer genoeg had ik mijn wekker ook net iets te laat gezet. Dit resulteerde erin dat ik 3 minuten te laat was voor onze overstap in Breda en we daarom maar alle stukken van de GA bij een koffietentje doorspraken. Dit is namelijk het doel van de GA: om verschillende beleidsstukken, de begroting voor de komende jaren en eventuele wijzigingen aan de constitutie van de European YWCA te bespreken en erover te stemmen. Tijdens de GA wordt het beleid voor de komende 3 jaar bepaald. Een belangrijke taak voor ons om daarom goed beslagen ten ijs te komen. We hebben onze belangrijkste punten en vragen doorgesproken en zijn ook erg tevreden over de stukken, maar hebben nog wel wat vragen en punten die concreter kunnen. Overigens zijn wij als YWCA Nederland op dit moment geen ‘full member’, maar ‘associate member’. Dit betekent dat één van ons maar mag stemmen over de stukken en de andere is er als ‘observer’.

Toen we binnen kwamen in Antwerpen werden we warm onthaald door onze Belgische vriendinnen. Vele bekende gezichten voor mij en voor Bo een eerste kennismaking. De YWCA België zit in een heel groot, mooi, oud pand met veel karakter. Het pand gaat wel vier verdiepingen de lucht in en is breed opgezet. In de tussenkamer met glazen dak werden we ontvangen met koffie, thee en koekjes. Het was allemaal supergoed georganiseerd.
Ook ontmoetten we daar de vrouwen en meiden van de andere YWCA’s. De landen die we toen mee kennismaakten naast België waren Griekenland, Italië, Polen, Zwitserland, Zweden, Noorwegen, Denemarken, Ierland en Schotland. Er waren verschillende delegaties en iedereen zat vol energie. Er was een vrolijke en krachtige sfeer.

Om half 3 begon ons programma met een workshop van de YWCA België. De eerste twee dagen waren namelijk nog geen GA, dat waren de zaterdag en zondag. Op de donderdag en vrijdag hadden we een druk programma om elkaar te leren kennen, met elkaar uit te wisselen en te leren. De eerste workshop was ontzettend interessant. Voor ons stond een tafel met allerlei jaartallen van 1880 tot 2018. De workshopgeefster had allerlei kaarten bij zich waarin belangrijke wetgevingsmomenten voor vrouwenrechten en emancipatie op stonden in België, zoals het algemeen stemrecht voor vrouwen, het moment dat vrouwen over hun eigen bezit mochten beslissen en het moment dat transgenders voor de wet hun geslacht mochten veranderen. We moesten per kaart raden wat de correcte datum zou zijn. Natuurlijk hadden we bijna niets goed, maar zaten we wel vaak dichtbij. Het maakte ook niet uit of het correct was, maar het gesprek erover achteraf was juist erg interessant. Vooral het vergelijken van onze landen, bijvoorbeeld wanneer het stemrecht voor vrouwen werd ingevoerd of hoe onze ouderschapsverlofperiodes per land verschillen. De verschillen lopen erg uiteen en het was juist interessant om elkaars perspectief hierover te horen.

Als laatste hadden we een gezamenlijke maaltijd die helemaal vegan was, fantastisch! Na het eten was iedereen vol met indrukken en/of supermoe van hun reisdagen. Daarom werd de avond vroeg afgesloten, maar de komende avonden beloven mooie culturele avonden! Bo en ik verblijven bij een vrijwilligster van de YWCA, Hilde. Ik had haar eerder ontmoet tijdens de World Council in Zuid-Afrika. Samen met Hilde maakten we nog een hele fijne wandeling door het bos naast haar huis, praatten we over onze organisaties en bekeken we schattige lammetjes. Daarna was het tijd om de eerste dag af te sluiten.

Geschreven door Dieke Hengelaar

REPOST @unwomennl: Op 25 november begint weer de jaarlijkse Orange the World campagne van de Verenigde Naties tegen geweld tegen vrouwen, die duurt tot 10 december. Ieder jaar is er een andere stad in Nederland die de aftrap op de Internationale Dag tegen Geweld tegen Vrouwen verzorgt, en dit jaar is dat onze hoofdstad Amsterdam.

“Alle vrouwen en meisjes moeten in vrijheid hun eigen keuzes kunnen maken; over waar ze heen gaan, wat ze doen, wie ze liefhebben, met wie ze vrijen, zónder angst voor geweld” zegt @burgemeesterfemkehalsema. “Als burgemeester krijg ik zoveel schrijnende zaken te horen. Er moet veel meer gebeuren om geweld tegen vrouwen en meisjes te stoppen.”

@olcay , Nationaal Ambassadeur voor de Orange the World campagne, kijkt uit naar de aftrap in Amsterdam dit jaar. “We willen dit jaar meer mensen bereiken dan ooit, en vooral ook vrouwen én mannen betrekken die tot nu toe het idee hadden dat geweld tegen vrouwen hen niet aangaat. Het gaat iederéén aan. Hoe meer mensen we kunnen bereiken, hoe meer kans we hebben om geweld te stoppen”.

Het thema dit jaar is ‘Veilig, overal en altijd’. De campagne is gericht op bewustwording over het feit dat geweld tegen vrouwen en meisjes op allerlei plekken in de samenleving voorkomt; zoals op het werk, bij de sportclub, in het uitgaansleven, bij festivals, in het onderwijs, bij studentenverenigingen en achter de voordeur. En dat iedereen iets kan doen om dit geweld te voorkomen of te stoppen.

“Iedereen kan medestander zijn in de strijd tegen geweld tegen vrouwen” aldus @marije_cornelissen, directeur van UN Women Nederland. “Je kunt bijvoorbeeld als actief omstander helpen geweld of intimidatie te voorkomen, je kunt anderen aanspreken op grensoverschrijdend gedrag en helpen om het taboe te doorbreken door te praten over geweld tegen vrouwen”.

De Orange the World campagne wordt in Nederland gecoördineerd door UN Women Nederland, in samenwerking met YWCA Nederland, @soroptimistnl, @zonta_nederland, @inner_wheel_nl @vvao_landelijk en Veilig Thuis. #OTW #ywca

Een collega appte het nieuwsartikel van NOS door: “Nieuw-Zeelandse premier Ardern kondigt vertrek aan: ‘Geen energie meer’”. Mijn andere collega’s reageerden teleurgesteld met ‘heel jammer’ en ‘een rolmodel minder’. Natuurlijk vind ik het ook jammer, maar ik vind niet dat we een rolmodel zijn verloren.Ardern licht haar vertrek toe. De rol van minister-president gaat gepaard met een intense werkdruk en hoge verwachtingen, die ze de afgelopen vijfenhalf jaar vol overgave heeft vervuld. In haar eigen woorden: ‘But I am not leaving because it was hard. If that was the case I probably would have departed two months into the job. I’m leaving because with such a privileged role comes responsibility’. Ardern realiseerde zich dat ze niet meer de energie heeft om alles te kunnen geven voor die verantwoordelijkheid.Ook blikt Ardern terug op de prestaties van de afgelopen jaren. Er zijn onder andere grote verbeteringen doorgevoerd op het gebied van onderwijs en klimaat. Haar leiderschap is voor velen inspirerend, omdat het een mix is van resultaatgerichtheid, innovatie en empathie. Haar vertrek doet voor mij niet af aan haar inspirerende leiderschap, misschien bevestigt het het juist. Ze leidt duidelijk anders dan de meeste mannen, die naar mijn mening met regelmaat te lang op leiderschapsposities blijven steken. Dat Ardern bewust kiest om afscheid te nemen van deze rol, omdat ze niet meer kan geven wat deze rol vraagt, is iets waar hopelijk vele andere leiders een voorbeeld aan zullen nemen.Kijk hier de aankondiging van Jacinda Arderns vertrek terug.