Berendien, een oud-studiegenootje van mij, werd geïnterviewd in de Gelderlander. Als zij mensen vertelde drie dagen te werken, voegde ze er altijd aan toe dat zij dat al deed voor zij moeder was. Want stel je voor dat je voor de kids minder zou gaan werken… Ze sloeg voor mij de spijker op de kop. Ik betrapte mezelf erop dat ik mezelf altijd verantwoord als mensen vragen hoeveel ik werk. “Vier dagen, maare, tot voorkort 36 uur hoor en daarvoor zelfs full time” of “vier dagen, maar thuis doe ik ook nog wel het één en ander hoor.”

Bewuste keuze
Ik heb bewust de keuze gemaakt een paar uur minder te werken. Een keuze waar ik nog steeds achter sta. Die extra vrije dag was aanvankelijk bedoeld om aan m’n boek te werken. Ik maakte gretig gebruik van die schrijfuren, totdat mijn dochter Lahja mijn leven verrijkte. En nu ben ik dolgelukkig dat ik Lahja doordeweeks ook een dagje kan zien in plaats van alleen in het weekend.

Onzinnige onzekerheid
Ik heb geen spijt van die vrije dag en zou ik niet meer fulltime willen werken. Toch hoor ik mezelf continu zeggen ‘dat ik tot voor kort echt wel meer werkte dan nu’. Waar schaam ik me voor? Waarom zou ik meer waard zijn als ik fulltime werkte? Moet ik van mezelf voldoen aan de carrière-eisen van een jonge, sterke vrouw? Moet ik mijn vriend bijbenen (die overigens sinds kort ook vier dagen werkt), omdat ik anders minder waard zou zijn als minder werkende vrouw? Terwijl het moederschap, voor mezelf schrijven (en niet alleen voor werk) en buiten zijn ook belangrijk voor mij zijn…
Ik begrijp niet goed waar die onzekerheid vandaan komt. Zelfs in deze tekst heb ik de behoefte te vertellen dat ik naast mijn werk ook vrijwilligerswerk doe, boeken lees, Arabisch wil leren, mijn tuin onderhoud, lange wandelingen maak en dat ik het belangrijk vind mijn vrienden en familie regelmatig te zien en dat ik daar al nauwelijks tijd voor vrij kan maken. Hardnekkig dus… die onzinnige behoefte om mezelf te bewijzen.

Fulltimewerkende vrouwen
“Fulltime werkende vrouwen vragen hoe ik rondkom als m’n echtgenoot zou wegvallen”, vertelt Berendien in het artikel van de Gelderlander, “alsof ik het niet op orde heb en dat terwijl mijn dochter vindt dat ik met mijn driedaagse werkweek teveel werkt.” Ze zit gevangen tussen twee realiteiten. Ik vraag me dan af waar die fulltime werkende vrouwen zich eigenlijk mee bemoeien en ben tegelijkertijd kennelijk ‘bang’ voor dit soort reacties. Vrouwen die altijd werken, waarom kijk ik daar tegenop, terwijl ik geen tel zou willen ruilen.

Even relativeren
Overigens hoor ik ook geregeld het tegenovergestelde: “Kun je vier dagen werken in Den Haag wel combineren met een baby?” Dan reageer ik vrij nonchalant. Ik vind m’n werk fantastisch en m’n kind ook. Dat kun je prima combineren, als je maar op de tijd let en goeie planningen maakt met vriendlief. En ja, sommige dingen moet ik laten varen. Ik kan niet meer naar alle feestjes, lezingen en bijeenkomsten en ik kan geen thuisstudie doen op dit moment. Maar dat geeft niet, want ik heb mijn gezinnetje en leuk werk. Sterker nog, ik ervaar meer rust dan voorheen, omdat ik niet meer overenthousiast op alles ‘ja’ kan zeggen.

Samengevat
Kortom, meer zelfvertrouwen kan geen kwaad. Het is mijn leven en ik maak mijn eigen keuzes. Ik ben momenteel ook een gelukkig mens. En toch knaagt het… waar komt dat onzekere toch vandaan?!

Door Marlijn de Jager-Gerhardt

Marlijn is redacteur bij de YWCA. Marlijn deelt graag observaties rondom het ‘vrouw zijn’ en het ‘vrouwelijke’.