(Nederlandse versie: scroll naar beneden)

“We stand together, also if It’s not going well in life”
-Sareh YWCA Antwerp & YWCA Belgium

YWCA The Netherlands is just a small part of the World YWCA. In fact, there are YWCA-offices in more than 120 countries. We want to know more about the other YWCA’s in order to become connected. Therefore Marlijn asks five questions to a woman from a foreign YWCA. Last time Joanna Toussa from Greece told us about herself and the YWCA-departments in Greece. This time you can read the story of Sareh who is active in YWCA Antwerp and YWCA Belgium.


Hi Sareh, who are you? Can you tell us something about yourself?
Hello dear ladies from YWCA The Netherlands. First of all, I want to thank you for your interest in my story and this interview. And congratulations with this initiative to connect the YWCA’s in Europe with each other.

My name is Sareh. I was born and raised (until my 18th) in Teheran, the capital of Iran. I think It’s the most beautiful city of the world. After that I immigrated to Belgium. I’ve been living here for 16 years. Yes, you were just counting and you’re right, I’m 34 years old ;-).

I’ve been living in Borsbeek for 10 years now (a village next to the city Antwerp, which is my second favorite city) and I work in Brussels. I studied ‘family sciences’ and have been working at CAW (Center for General Welfare) as a psychosocial worker and team coordinator for 9 years. I live together with my two cats. My native language is Farsi, my second language is Dutch. I also speak English and French. I love other languages, cultures, cuisine and… traveling! Traveling is my main hobby (and therapy). I also love to read, watch movies, shop, dance, walk in nature, lie on the beach and… to have a great time with my good friends or colleagues: this is certainly quality time for me.

When and why did you join YWCA Belgium/Antwerp?
I got to know the YWCA Antwerp in 2002 and since then I have been infected with the YWCA-virus and I can never let it go again. YWCA Antwerp was and is like a second home for me.

In 2019 we will proudly celebrate the 100th birthday of YWCA Antwerp. During all these years the principals of YWCA Antwerp stayed the same: we are from and for women, everybody is welcome, whatever your faith, background, skin colour, language etc. is. You are respected and acknowledged as you are, without judgement. Our starting point is the power and talents of women. We literally and figuratively stand together also If It’s not going well in life

What do you do for the YWCA in Belgium?
Since 2011 I’m in the Board of Directors of YWCA Antwerp. I have been vice chairman of YWCA Antwerp for a year now. Since 2016 I’m also part of the Board of Directors of YWCA Belgium. Furthermore I’m active in a women’s group called the ‘Antwerp Butterflies’ (Antwerpse Vlinders). This is a multicultural group of women, 30 to 50 years old, with or without children. We do fun, cultural activities together. I’m also partly responsible for our Facebook page, which is a great page! I also help YWCA-women when they need some extra help. For example behind the bar during party’s ;-).

What’s your favourite or most important YWCA-project?
YWCA Antwerp organizes lots of different activities and has a lot of different groups (check our website: www.ywca-antwerpen.org). All these groups are my favourites, because behind every group and activity is a strong idea! But my favourite activity is the self defense course.

Which woman/women is/are your role models? Who inspire you?
I have a lot of respect for and admire women that remain strong for themselves, their children and society, despite all the difficult situations, trauma’s and obstacles they have to overcome. I admire the heroes that fight daily for being a woman! All the women that ended up in prison, just because of their opinion/rights. All the women that create(d) a revolution and that made our lives easier. I admire their commitment, perseverance and ‘fighting’ mentality.

My mother is the first role model I ever knew, a real example of a woman that never gives up, is powerful and goes on proudly.

________________________________
Wie is Sareh van YWCA Antwerpen & YWCA België?

“We staan naast elkaar, ook als het even niet gemakkelijk gaat in het leven.”
-Sareh YWCA Antwerpen & YWCA België

De YWCA bestaat niet alleen uit Nederland. Sterker nog, in totaal zitten er in meer dan 120 landen YWCA-afdelingen. YWCA Nederland wil meer weten over die andere YWCA’s en we willen meer met elkaar verbonden zijn. Marlijn stelt daarom regelmatig vijf vragen aan een vrouw uit een buitenlandse YWCA. Vorige keer vertelde Joanna Toussa over zichzelf en over de YWCA’s in Griekenland. Deze keer lees je het verhaal van Sareh die actief is binnen YWCA Antwerpen en YWCA België.


Dag Sareh, wie ben jij? Kun je iets over jezelf vertellen?
Dag lieve dames van YWCA Nederland, allereerst bedankt voor jullie interesse in mijn verhaal en het interview. En proficiat met jullie initiatief om op deze manier de YWCA’s in Europa met elkaar te verbinden. ☺

Mijn naam is Sareh. Ik ben geboren en opgegroeid (tot mijn 18de) in Teheran, hoofdstad van Iran en mijns inziens de mooiste stad ter wereld. Daarna ben ik naar België geïmmigreerd. Ik woon hier al 16 jaar. Ja, je hebt het juist berekend en ik ben inderdaad 34 jaar ;-).

Ik woon al 10 jaar in Borsbeek (een dorpje naast de stad Antwerpen = mijn tweede favoriet stad) en werk in Brussel. Ik heb Gezinswetenschappen gestuurd en ben al 9 jaar tewerkgesteld bij CAW Brussel (Centrum Algemeen Welzijnswerk) als psychosociale hulpverlener en teamcoördinator. Ik woon samen met mijn twee poezen. Mijn moedertaal is Farsi/Perzisch, mijn tweede taal is Nederlands. Ik spreek ook Engels en Frans. Kortom ben ik dol op de andere talen, culturen, keukens en…  reizen is mijn hoofdhobby (en therapie). Daarnaast geniet ik ook van boeken lezen, film kijken, winkelen, dansen, wandelen in de natuur, liggen op het strand en… een gezellige tijd doorbrengen met mijn goede vrienden of collega’s is ook zeker quality time voor mij.

Wanneer en waarom ben je lid geworden van YWCA Antwerpen?
In 2002 heb ik YWCA Antwerpen leren kennen en sindsdien ben ik besmet en ik kan het gewoon niet meer loslaten. YWCA Antwerpen was (vanaf de eerste dag) en blijft mijn tweede warme thuis.

In 2019 zullen we het 100 jaar bestaan van YWCA Antwerpen met fierheid vieren. Gedurende al die jaren is het principe van YWCA Antwerpen hetzelfde gebleven: we zijn van en voor vrouwen, iedereen is welkom bij ons, ongeacht geloof, achtergrond, huidkleur, taal,… Je wordt aanvaard en erkend zoals je bent, zonder enige voor-/beoordeling. De kracht en talent van de vrouwen is het vertrekpunt. We staan letterlijk en figuurlijk naast elkaar, ook als het even niet gemakkelijk gaat in het leven.

Wat doe jij voor YWCA Antwerpen en YWCA België?
Sinds 2011 zit ik in de Raad van Bestuur van YWCA Antwerpen, sinds vorig jaar ben ik ondervoorzitter van YWCA Antwerpen. Vanaf 2016 zit ik ook in de Raad van Bestuur van YWCA Belgium. Daarnaast ben ik trekker van één van onze vrouwengroepen, namelijk Antwerpse Vlinders. Antwerpse Vlinders is een multiculturele vrouwengroep, tussen de 30 en 50 jaar, met of zonder kinderen. We doen samen verschillende leuke culturele activiteiten en maken uitstapjes. Ik ben ook medeverantwoordelijke van onze Facebook-pagina, die zeker een dikke duim verdient! Voor de rest ben ik aanwezig waar nodig, bijvoorbeeld achter de bar tijdens de feesten ;-).

Wat is je favoriete YWCA-activiteit of belangrijkste YWCA-project?
In YWCA Antwerpen hebben we verschillende groepen en activiteiten (zie website www.ywca-antwerpen.org). Ze zijn allemaal mijn favorieten,  omdat achter elke activiteit of groep een zeer sterk idee en dynamiek staat. Mijn meest favoriete activiteit is onze zelfverdedigingscursus.

Welke vrouw is jouw rolmodel? Of welke vrouwen? Wie inspireert jou?
Ik heb enorm respect en bewondering voor vrouwen die ondanks alle moeilijke situaties, hindernissen, trauma’s etc., nog steeds sterk in hun schoenen staan voor zichzelf, voor hun kinderen en voor de samenleving. Ik bewonder de helden die dagelijks voor vrouw-zijn aan het vechten zijn! Alle vrouwen die voor hun mening/rechten in de gevangenis zijn beland, al die ‘revolutionerende’ vrouwen die op een of andere manier de weg voor ons open hebben gemaakt. Ik bewonder hun inzet, doorzettingsvermogen en vechtkracht.

Mijn eigen moeder is mijn eerste rolmodel dat ik gekend heb, een voorbeeld van een vrouw die nooit opgeeft, krachtig  is en fier vooruit gaat.

Lieve Francesca Woodman,

Vanmorgen pakte ik mijn analoge Olympus-camera van de plank in mijn atelier. Het dunne streepje rubber aan de rand laat los. Het bekraste lenskapje beschermde het objectief in mijn rugtas. Ik dacht aan jou en onze ontluikende liefde voor fotografie in die turbulente tienerjaren. Ook ik ontving als pubermeisje een camera van mijn vader. Vaders die dochters een fotocamera geven, lijkt me een unieke familietraditie voor vele generaties lang!

Jouw lichaam vormde het startpunt in jouw werk. Naakt, bedekt met voorwerpen of in een jurk met rafelranden en stippen. Ik zie je en toch ook niet. Een deel van jou is verborgen achter een object of je lange haren. Je kijkt weg van de camera of met een sluikse blik, alsof je ontkent dat ik naar je kijk.
Je lijf is soms een vage streep, een vlek die iemand wilde wegvegen. De beweging in je foto’s voelt voor mij als het vluchten van de plek van verstikkend verval.

Weet je welk werk mij het meest ontroert? De foto ‘From Space 2’ waarin je in de muur lijkt te verdwijnen[1]. Het behang slokt jouw bleke naakte lichaam op, je wordt één met de aftandse muur van het vervallen huis. Jouw transformatie van subject naar object, van warmbloedige vrouw naar ijskoude muur.

From Space 2 – Francesca Woodman

De duizenden foto’s die je schoot zijn sterk verbonden met hoe jij op dat moment in het leven staat. Waar jij je bevindt en met wie. ‘From Space 2’ maakte jij tijdens jouw tijd op de kunstacademie in Rhodes Island (USA). Jouw studentenkamer bevond zich in een industrieel gebied waardoor je je kon onderdompelen in vervallen panden. Ik vind het betoverend hoe je hier het contrast van zacht (jouw lichaam) en hard (de omgeving) liet ontstaan.

In zeven notitieboeken liet je achter wat je dacht en voelde. Je schreef, tekende en plakte foto’s in. Werden de notitieboeken dagboeken voor jou, Francesca? Een plek waar je ongefilterd, zonder remming en op jouw manier alles kon delen over leven en dood. Over liefde en rouw. Over zijn en niet-zijn.
‘Self-deceit[2]’ vind ik zo’n mysterieuze serie in zijn en niet-zijn. Je gaat het gesprek aan met jezelf en een spiegel. Je kijkt naar jezelf, de spiegel staat symbool voor een blik naar binnen.
Ook draai je de spiegel naar de kijker toe zodat hij/zij naar binnen kan kijken. Je misleidt de kijker door je lichaam naast, achter en voorbij de spiegel te plaatsen. Is de spiegel voor jou een gevaarlijk voorwerp? Een voorwerp waarmee je de kijker bewust een andere kant op laat kijken? Wegkijken van jou, van jouw zijn?

Self-deceit #1
Self-deceit #4
Self-deceit #6

Op 19 januari 1981 sprong je jouw dood tegemoet. Je vader vertelde dat de ontkennende waarde van jouw werk door de kunstwereld en een gebroken hart je tot dit besluit dreven.

De rode draad in jouw jonge leven jeukte, duwde en krabde: beweging, transformatie, vliegen en engelen. Is een gebroken hart de laatste flinke kras geworden? Schreef je hierover in jouw notitieboeken?

Ik zie in jouw werk een empatische en intelligente vrouw die zichzelf onvermoeid bleef zoeken en zoeken. Je liep haar steeds net mis doordat ze verdween of je zag iemand anders in de reflectie van de spiegel. Je vond haar niet…

Dank je voor de beweging, het verval en jouw vrouw-zijn.

Lieve groet, Isabelle

[1] From Space 2, Providence, Rhodes Island, USA, 1976
[2] Self-deceit, Rome, Italië, 1978

_____________________________
In de ‘Zielsportretten’-blogserie schrijft verhalenkunstenaar Isabelle Zumbrink een brief aan vijf vrouwelijke fotografen welke zelfportretten maken/maakten. Isabelle bewondert en analyseert hun portretten, zoekt de raakvlakken tussen haarzelf en hen in het vrouw-zijn en bevraagt ze over hun hart, ziel en passie.

Isabelle schrijft haar eerste brief aan Francesca Woodman, een Amerikaanse fotografe (1958-1981) welke haar lichaam als subject-object verbeeldde.

Het is heet. Het zindert boven de metalen dakenzee waar ik op uitkijk. Ik zit in kleermakerszit en krijg een tik tegen m’n benen. Mama Kabayiza zegt dat ik als dame zo niet kan zitten. “Benen bij elkaar hup.” Ik verontschuldig me en zij giert van het lachen. Omdat ik zo grappig kijk als ik sorry zeg. Ik strijk m’n gloednieuwe rok glad en kijk haar weer dankbaar aan. Dit keer krijg ik een lieflijke tik. Ze heeft de rok voor me gemaakt, zomaar. “Of eigenlijk”, geeft ze toe, “wilde ze graag een blanke vrouw in haar ontwerp zien.” Het idee dat ik deze rok in een ver land zou dragen, vond ze ronduit fantastisch.

Gele jerrycan
Mama Kabayiza vertelt trots dat ze coupeuse is en dat haar kledinglijn het relatief goed doet hier in Rwanda. “Rijk word je er niet van, maar wel gelukkig”, drukt ze me op het hart. Dit is weer een van die momenten dat ik me schaam voor mijn financiële situatie waarover ik in Nederland regelmatig klaag. Mijn huis in Kanaleneiland is toch zeker 50 keer groter dan het hok met één matras en één kruk waar mama, dochter en kleinkind slapen. Ik heb kleding in overvloed, meerdere paren schoenen, twee katten, kandelaren, onderzetters, serviesgoed, onzinnige huisraad en noem maar op. Zij hebben vrijwel niets en delen hun keukengerei met de buren. Mama en dochter Kabayiza koken achter het huisje met potten en pannen boven een houtvuur. Stromend water is hier niet. Ze wijzen naar een rij gele jerrycans die steeds gevuld worden bij de dichtstbijzijnde waterpomp.

Rwanda 2017
Ik wist dat het in de dorpen van Rwanda normaal was, maar in de buitenwijk van Kigali had ik het niet verwacht. Juist omdat het goed gaat met Kigali. De stad groeit en bloeit, de winkels worden hipper, de gebouwen hoger en steeds meer mensen vinden werk. Rwanda is op het eerste gezicht een goed georganiseerd land. Plastic zakjes zijn verboden en de straten worden dagelijks schoongeveegd. Op iedere hoek van de straat staan politieagenten die na vieren ’s middags hun dienst wisselen met militairen. Dit land heeft al genoeg meegemaakt en president Kagame heeft het land beloofd dat er geen ruimte meer is voor geweld, corruptie en wanorde. De genocide ruim 20 jaar geleden heeft al te veel kapot gemaakt. Hutu’s en Tutu’s kom je hier niet meer tegen. Iedereen is Rwandees.

Openheid
Mama Kabayiza praat niet over politiek. Net als veel Rwandezen dat niet doen. We hoorden al eerder dat je zelfs niet droomt over de president. Mama Kabayiza praat wel openlijk over de Rwandees. Ze foetert dat Rwandezen zo gesloten zijn. Haar ouders waren dat ook, ze konden nergens over praten. Zij besloot het anders aan te pakken. Ze voedde zes kinderen op met de les dat je alle mensen moet accepteren zoals ze zijn. En dat kan volgens haar alleen met een open houding. “Hoe kan iemand zich geaccepteerd voelen als er nauwelijks iets tegen je gezegd wordt?” Ze slaat me lachend op m’n rug, “ja toch? ja toch?”

Lieve mama Kabayiza
Ik moet toegeven dat ik in de drie weken dat ik hier ben geen Rwandese vrouw heb ontmoet die zo open en hartelijk is als zij. Ik ervoer de Rwandezen absoluut als vriendelijke mensen, maar ze stelden zich ook uitermate bescheiden op en lieten niet het achterste van hun tong zien (nu heb ik natuurlijk niet alle Rwandese vrouwen ontmoet… ). Mama Kabayiza is trots op haar levenshouding: “Kijk toch eens hoe creatief en mooi mijn kinderen zijn!” Ze wijst naar haar zoons die schilder, grafisch ontwerper en tekenaar zijn. Ze geeft toe dat haar opvoedingsmethode haar makkelijker afging toen haar man er op de een op andere dag met een ander vandoor ging. Het was een getraumatiseerde man, die geen energie wilde steken in het openhartige karakter van zijn vrouw en kinderen. Zij heeft zich daar nooit wat van aangetrokken. Ze wist gewoonweg dat ze niet zo wilde worden als haar ouders. “Ik ben gewoon een tevreden vrouw”, concludeert ze schaterend. En weer krijg ik een liefdevolle tik.
Marlijn de Jager