Net voor deze zomer begon, las ik het boek ‘De oorlog heeft geen vrouwengezicht’, van de Nobelprijswinnares voor de literatuur 2015 Svetlana Alexijevitsj.
Svetlana is een Wit-Russische auteur en onderzoeksjournalist. Het is een hartverscheurend boek, met verhalen die je nooit meer vergeet en getuigenissen die nog steeds worden weggemoffeld in de geschiedenisboeken. Het is een epos over de Tweede Wereldoorlog en geschreven door een vrouw uit Wit-Rusland. Een dappere vrouw die onder het bewind van Loekasjenko in 2000 moest vluchten naar West-Europa en sinds 2010 weer in Wit-Rusland woont. Wit-Rusland is een ingewikkeld land om te leven en er vrijuit je mening te verkondigen, zeker als die tegen de elite onder invloed van Poetin ingaat.
In haar boek raakt Svetlana een snaar, die ik niet verwacht had. Ze beschrijft het niet-heroïsche verhaal van de Tweede Wereldoorlog door de ogen van ‘Russische’ vrouwen (uit het voormalige Russische rijk). In WOII vochten er 820.000 vrouwen aan de Russische kant, in heel uiteenlopende functies. En nee, niet allemaal verpleegsters, maar scherpschutters, piloten en bevelhebbers.
Van Westerse kant kennen we de verhalen van vrouwen nauwelijks, het lijken incidenten. Zo zie je in de film The Imitation Game, Joan Clarke als uitzondering naast Alan Turing, de man die met zijn team de code van Enigma brak. Dat vrouwen ook in de rekenkunde hun steentjes hebben bij gedragen, kun je zien in een heel andere film. Hidden numbers, een film over NASA, laat zien hoe zwarte vrouwen cruciaal waren in de ontwikkeling van rekenmodellen die noodzakelijk waren voor het bereiken van de maan etc..
In onze historische kennis van WOII spelen de Amerikanen, de Canadezen en de Britten een prominente rol als onze bevrijders. Recent werd een heldhaftige groep Poolse soldaten aan onze historische kennis toegevoegd: de Poolse soldaten bij de 1ste Onafhankelijke Poolse Parachutistenbrigade tijdens operatie Market Garden op 17 september 1944 bij Arnhem onder leiding van Generaal Stanislaw Sosabowksi. Dat de Russen tijdens de oorlog eerst onder de voet werden gelopen door de toenmalige Duitsers, enorm geleden hebben en ook onze bevrijders waren, daar zijn we ons nauwelijks van bewust.
Sommige mensen kennen wel de verhalen van de verkrachtingen door Russische soldaten in Berlijn aan het einde van de oorlog. Wat er in Rusland is gebeurd, hoe er geleden is en op welke wijze het leger van Hitler er huishield; dat verhaal kennen we niet of nauwelijks. We kennen al helemaal niet het verhaal van de bijdrage die vrouwen leverde in deze oorlog.
Het boek brengt dit aangrijpend in beeld en het deed me terugdenken aan een korte ontmoeting. Ik was 16 jaar en ging voor het eerst alleen reizen naar mijn penvrienden in Cork. Een oudere Engelse kordate dame nam me onder haar hoede. We zaten samen op de boot en in de trein en na de laatste boot droeg ze me weer aan anderen over die op mij moesten letten van haar. Gedurende de reis vertelde ze mij dat ze als jong meisje verbindingsofficier was geweest in de Tweede Wereldoorlog. Ze ging op stap, zonder map, alleen, met kompas en een opdracht en ze moest het maar uitzoeken. Dit verhaal kwam ineens naar boven, getriggerd door het boek, dus mijn nieuwsgierigheid groeit naar de verhalen in het Westen van dappere vrouwen.
Die zullen er vast ook zijn, toch? In de Nederlandse geschiedenis kennen we natuurlijk Kenau Simonsdochter Hasselaer (verfilmd en mooi gespeeld door Monic Hendrickx) en Hannie Schaft. Wie kent er meer? Ik daag jullie uit.
Waarom is het belangrijk dit te weten? Veel geschiedenis is mannengeschiedenis, terwijl er meer is, een vollediger en completer verhaal. Zo ontdek je bijvoorbeeld dat Hillary Clinton niet de eerste vrouwelijke presidentskandidate is geweest voor de VS, maar Victoria Woodhull stond ook paraat.
Het boek van Svetlana is voor mij een nuancering van het traditionele beeld dat oorlog voeren uitsluitend een mannenaangelegenheid was.
Jeannette van Dongen – voorzitter YWCA Nederland
Wil jij reageren op deze tekst? Stuur een e-mail naar info@www.ywca.nl!
(Nederlandse versie: scroll naar beneden)
“We stand together, also if It’s not going well in life”
-Sareh YWCA Antwerp & YWCA Belgium
YWCA The Netherlands is just a small part of the World YWCA. In fact, there are YWCA-offices in more than 120 countries. We want to know more about the other YWCA’s in order to become connected. Therefore Marlijn asks five questions to a woman from a foreign YWCA. Last time Joanna Toussa from Greece told us about herself and the YWCA-departments in Greece. This time you can read the story of Sareh who is active in YWCA Antwerp and YWCA Belgium.
Hi Sareh, who are you? Can you tell us something about yourself? Hello dear ladies from YWCA The Netherlands. First of all, I want to thank you for your interest in my story and this interview. And congratulations with this initiative to connect the YWCA’s in Europe with each other.
My name is Sareh. I was born and raised (until my 18th) in Teheran, the capital of Iran. I think It’s the most beautiful city of the world. After that I immigrated to Belgium. I’ve been living here for 16 years. Yes, you were just counting and you’re right, I’m 34 years old ;-).
I’ve been living in Borsbeek for 10 years now (a village next to the city Antwerp, which is my second favorite city) and I work in Brussels. I studied ‘family sciences’ and have been working at CAW (Center for General Welfare) as a psychosocial worker and team coordinator for 9 years. I live together with my two cats. My native language is Farsi, my second language is Dutch. I also speak English and French. I love other languages, cultures, cuisine and… traveling! Traveling is my main hobby (and therapy). I also love to read, watch movies, shop, dance, walk in nature, lie on the beach and… to have a great time with my good friends or colleagues: this is certainly quality time for me.
When and why did you join YWCA Belgium/Antwerp? I got to know the YWCA Antwerp in 2002 and since then I have been infected with the YWCA-virus and I can never let it go again. YWCA Antwerp was and is like a second home for me.
In 2019 we will proudly celebrate the 100th birthday of YWCA Antwerp. During all these years the principals of YWCA Antwerp stayed the same: we are from and for women, everybody is welcome, whatever your faith, background, skin colour, language etc. is. You are respected and acknowledged as you are, without judgement. Our starting point is the power and talents of women. We literally and figuratively stand together also If It’s not going well in life
What do you do for the YWCA in Belgium? Since 2011 I’m in the Board of Directors of YWCA Antwerp. I have been vice chairman of YWCA Antwerp for a year now. Since 2016 I’m also part of the Board of Directors of YWCA Belgium. Furthermore I’m active in a women’s group called the ‘Antwerp Butterflies’ (Antwerpse Vlinders). This is a multicultural group of women, 30 to 50 years old, with or without children. We do fun, cultural activities together. I’m also partly responsible for our Facebook page, which is a great page! I also help YWCA-women when they need some extra help. For example behind the bar during party’s ;-). What’s your favourite or most important YWCA-project? YWCA Antwerp organizes lots of different activities and has a lot of different groups (check our website: www.ywca-antwerpen.org). All these groups are my favourites, because behind every group and activity is a strong idea! But my favourite activity is the self defense course.
Which woman/women is/are your role models? Who inspire you? I have a lot of respect for and admire women that remain strong for themselves, their children and society, despite all the difficult situations, trauma’s and obstacles they have to overcome. I admire the heroes that fight daily for being a woman! All the women that ended up in prison, just because of their opinion/rights. All the women that create(d) a revolution and that made our lives easier. I admire their commitment, perseverance and ‘fighting’ mentality.
My mother is the first role model I ever knew, a real example of a woman that never gives up, is powerful and goes on proudly.
________________________________
Wie is Sareh van YWCA Antwerpen & YWCA België?
“We staan naast elkaar, ook als het even niet gemakkelijk gaat in het leven.”
-Sareh YWCA Antwerpen & YWCA België
De YWCA bestaat niet alleen uit Nederland. Sterker nog, in totaal zitten er in meer dan 120 landen YWCA-afdelingen. YWCA Nederland wil meer weten over die andere YWCA’s en we willen meer met elkaar verbonden zijn. Marlijn stelt daarom regelmatig vijf vragen aan een vrouw uit een buitenlandse YWCA. Vorige keer vertelde Joanna Toussa over zichzelf en over de YWCA’s in Griekenland. Deze keer lees je het verhaal van Sareh die actief is binnen YWCA Antwerpen en YWCA België.
Dag Sareh, wie ben jij? Kun je iets over jezelf vertellen? Dag lieve dames van YWCA Nederland, allereerst bedankt voor jullie interesse in mijn verhaal en het interview. En proficiat met jullie initiatief om op deze manier de YWCA’s in Europa met elkaar te verbinden. ☺
Mijn naam is Sareh. Ik ben geboren en opgegroeid (tot mijn 18de) in Teheran, hoofdstad van Iran en mijns inziens de mooiste stad ter wereld. Daarna ben ik naar België geïmmigreerd. Ik woon hier al 16 jaar. Ja, je hebt het juist berekend en ik ben inderdaad 34 jaar ;-).
Ik woon al 10 jaar in Borsbeek (een dorpje naast de stad Antwerpen = mijn tweede favoriet stad) en werk in Brussel. Ik heb Gezinswetenschappen gestuurd en ben al 9 jaar tewerkgesteld bij CAW Brussel (Centrum Algemeen Welzijnswerk) als psychosociale hulpverlener en teamcoördinator. Ik woon samen met mijn twee poezen. Mijn moedertaal is Farsi/Perzisch, mijn tweede taal is Nederlands. Ik spreek ook Engels en Frans. Kortom ben ik dol op de andere talen, culturen, keukens en…reizen is mijn hoofdhobby (en therapie). Daarnaast geniet ik ook van boeken lezen, film kijken, winkelen, dansen, wandelen in de natuur, liggen op het strand en… een gezellige tijd doorbrengen met mijn goede vrienden of collega’s is ook zeker quality time voor mij.
Wanneer en waarom ben je lid geworden van YWCA Antwerpen? In 2002 heb ik YWCA Antwerpen leren kennen en sindsdien ben ik besmet en ik kan het gewoon niet meer loslaten. YWCA Antwerpen was (vanaf de eerste dag) en blijft mijn tweede warme thuis.
In 2019 zullen we het 100 jaar bestaan van YWCA Antwerpen met fierheid vieren. Gedurende al die jaren is het principe van YWCA Antwerpen hetzelfde gebleven: we zijn van en voor vrouwen, iedereen is welkom bij ons, ongeacht geloof, achtergrond, huidkleur, taal,… Je wordt aanvaard en erkend zoals je bent, zonder enige voor-/beoordeling. De kracht en talent van de vrouwen is het vertrekpunt. We staan letterlijk en figuurlijk naast elkaar, ook als het even niet gemakkelijk gaat in het leven.
Wat doe jij voor YWCA Antwerpen en YWCA België? Sinds 2011 zit ik in de Raad van Bestuur van YWCA Antwerpen, sinds vorig jaar ben ik ondervoorzitter van YWCA Antwerpen. Vanaf 2016 zit ik ook in de Raad van Bestuur van YWCA Belgium. Daarnaast ben ik trekker van één van onze vrouwengroepen, namelijk Antwerpse Vlinders. Antwerpse Vlinders is een multiculturele vrouwengroep, tussen de 30 en 50 jaar, met of zonder kinderen. We doen samen verschillende leuke culturele activiteiten en maken uitstapjes. Ik ben ook medeverantwoordelijke van onze Facebook-pagina, die zeker een dikke duim verdient! Voor de rest ben ik aanwezig waar nodig, bijvoorbeeld achter de bar tijdens de feesten ;-).
Wat is je favoriete YWCA-activiteit of belangrijkste YWCA-project? In YWCA Antwerpen hebben we verschillende groepen en activiteiten (zie website www.ywca-antwerpen.org). Ze zijn allemaal mijn favorieten,omdat achter elke activiteit of groep een zeer sterk idee en dynamiek staat. Mijn meest favoriete activiteit is onze zelfverdedigingscursus.
Welke vrouw is jouw rolmodel? Of welke vrouwen? Wie inspireert jou?
Ik heb enorm respect en bewondering voor vrouwen die ondanks alle moeilijke situaties, hindernissen, trauma’s etc., nog steeds sterk in hun schoenen staan voor zichzelf, voor hun kinderen en voor de samenleving. Ik bewonder de helden die dagelijks voor vrouw-zijn aan het vechten zijn! Alle vrouwen die voor hun mening/rechten in de gevangenis zijn beland, al die ‘revolutionerende’ vrouwen die op een of andere manier de weg voor ons open hebben gemaakt. Ik bewonder hun inzet, doorzettingsvermogen en vechtkracht.
Mijn eigen moeder is mijn eerste rolmodel dat ik gekend heb, een voorbeeld van een vrouw die nooit opgeeft, krachtigis en fier vooruit gaat.
Op woensdag 26 april 2017 kreeg Mieneke Knottenbelt een koninklijke onderscheiding van burgemeester Jan van Zanen te Utrecht. Mieneke Knottenbelt zet zich al 42 jaar in als vrijwilliger voor verschillende organisaties, waaronder YWCA Nederland. Zij houdt zich voornamelijk bezig met het ontwikkelen van vrouwelijk leiderschap en het ondersteunen en professionaliseren van verschillende commissies en besturen.
Techniek voor meisjes Tussen 1984 en 2010 werkte Mieneke Knottenbelt bij Technika 10, waarbij zij de combinatie meisjes en techniek op de kaart zette. Techniek was vooral voor jongens weggelegd en daar wilde zij verandering in brengen. Van 2011 tot 2015 fungeerde Mieneke Knottenbelt ook als voorzitter Raad van Toezicht bij Stichting Ontdekhoek. Een stichting die kinderen van 4 tot 14 jaar op spelenderwijze enthousiasmeert om met techniek bezig te zijn.
Vrouwelijk leiderschap Mieneke Knottenbelt is al vanaf 1975 lid van de YWCA Nederland, waar zij altijd multi-inzetbaar is en is geweest als bestuurslid, huiscommissielid, voorzitter van de nominatiecommissie en nationaal en internationaal voorzitter van de buddycommissie. En schiet Mieneke ons steeds te hulp. We willen haar bij dezen nog een keertje bedanken voor alles wat ze voor ons doet en heeft gedaan!
Positie van vrouwen wereldwijd Sinds 2010 is Mieneke Knottenbelt ook vrijwilliger bij de LELAF, een particulier fonds dat geld beschikbaar stelt aan de International Council of Women om de positie van vrouwen wereldwijd te verbeteren. Daarnaast stelt het fonds per 3 jaar een prijs beschikbaar om jong talent te stimuleren een innovatieve bijdrage te leveren aan de emancipatie in hun land. Hiervoor heeft Knottenbelt bijeenkomsten bijgewoond in Seoul en Izmir.
Duurzaam en ecologisch bouwproject Van 2009 tot 2012 zette Mieneke Knottenbelt zich in bij de Vereniging Woongroep Surplus Zeisterwerf. Deze vereniging realiseerde een woonproject voor jonge senioren. Als secretaris, webmaster en bestuurslid was zij een van de initiatiefnemers en een belangrijke stimulator. Zij was tevens voorzitter van de Commissie Duurzaamheid en zette zich in voor het bevorderen van ecologisch en maatschappelijk verantwoord bouwen.
Nieuwsgierige kinderen Ten slotte is Mieneke bezig met het schrijven van een boekje voor kinderen tot 7 jaar, waarbij dyslexie in de familie zit. Ze heeft ook bij Kinderopvang Heppienest workshops gegeven om nieuwsgierigheid van kinderen te stimuleren.
Kortom: Mieneke! Je bent geweldig!
Voor mijn Master Internationaal Recht (Mensenrechten) loop ik stage bij STIL Utrecht. Dit is een organisatie die de medische, sociale en juridische ondersteuning van ongedocumenteerde mensen doet. Dit zijn mensen die om verschillende redenen niet in Nederland een verblijfsvergunning kunnen krijgen op dit moment, maar ook niet terug kunnen naar hun eigen land. Of ze moeten volgens Europese regelgeving terug naar Italië of Griekenland waar geen voorzieningen voor ze zijn. We kennen deze mensen van de bed-bad-brooddiscussie in Nederland. Waar weinig media-aandacht voor is, is dat er steeds meer mensen op straat leven zonder enige basisvoorzieningen of rechten. Dat dit er steeds meer worden, heeft verschillende redenen. Deze mensen zijn vooral de dupe van omslachtige Europese regelgeving. Bij mijn stage komen dagelijks hele gezinnen op bezoek en jonge vrouwen met kinderen die niet terug kunnen naar eigen land en in Nederland elk recht wordt geweigerd. Er slapen dus letterlijk in Nederland kinderen op straat.
Deze stage heeft veel indruk op mij gemaakt. Vooral de jonge vrouwen en kinderen met vaak een traumatisch verleden die op straat moeten slapen. Er zijn veel mensen die hier in Nederland worden behandeld alsof ze niet bestaan. Het is een schrijnende situatie.
Voor STIL zijn we heel hard op zoek naar mensen die particuliere opvang willen bieden. Dit kan van een aantal dagen tot lang. We zijn blij met adressen in heel Nederland, dus niet alleen in Utrecht. Ook kun je aangeven of je alleen vrouwen, mannen en/of kinderen wilt opvangen. Alle beetjes helpen! Als je interesse hebt, kun je YWCA Nederland mailen voor meer informatie of om je op te geven! Vermeld daar mijn naam ‘Dieke’ even bij.
Alvast bedankt!
Dieke Hengelaar
–> English version scroll down!
YWCA Nederland maakt deel uit van de Europese YWCA. We waren bij de Europese regionale bijeenkomst, maar wat weten we nu eigenlijk van alle andere YWCA’s in Europa? Wat bindt ons? Wie zijn die YWCA-vrouwen in landen als Italië, Ierland, Finland, Griekenland of Oekraïne? Iedere maand stellen we één van deze vrouwen (van een Europese YWCA) een aantal vragen. Om elkaar beter te leren kennen en om elkaar te inspireren. Joanna Touassa uit Griekenland bijt het spits af.
1. Dag Joanna, wil je kort iets over jezelf vertellen?
“Allereerst wil ik zeggen dat ik blij ben om mijn gedachten te wisselen met de Nederlandse YWCA en jullie volgers. Ik hoop dat het een begin is van een hechtere, sterke band en een duurzame vriendschap tussen onze nationale YWCA’s. Dit draagt zeker bij aan productief partnerschap binnen de Europese YWCA.
Ik heet Joanna Touassa en ik ben Grieks. Bedankt voor jullie interesse in mij en mijn …simpele leventje. Ik ben eigenlijk maar heel gewoon. Ik heb twee dochters en drie kleinkinderen, twee meisjes (van 12 en 10 jaar oud) en een jongen (6 jaar oud). Ik ben heel erg trots op hen allemaal.
Ik houd van de zee, lezen en een wandelingetje in de frisse lucht. Mijn lievelingsdieren zijn katten. Ik kan dat onafhankelijke wel waarderen.
Ik heb Business Administration gestudeerd en ik werkte vanaf mijn 18e. De afgelopen 27 jaar werkte ik bij de ‘Agricultural Bank’ van Griekenland. Ik ben in 2010 met pension gegaan.
Ik woon in Thebe (Griekenland): een klein dorpje, 75 km ten noorden van Athene. Mijn woonplaats is misschien klein, maar kent een bijzondere historie. Antigone, Dionysus, Herculus, Cadmus, Oedipus, Pindar zijn enkele voorbeelden van de vele goden en helden die hier vandaan kwamen, leefden en aanbeden werden. Ondanks deze roemrijke geschiedenis, blijft het een klein plaatsje weg van alle lawaai die je bij een toeristische plek zou verwachten. Als jullie ooit naar Griekenland gaan, heet ik jullie van harte welkom om ons geweldige, nieuwe Archeologisch Museum en natuurlijk ons lokale YWCA-centrum te bezoeken.
2. Wanneer en waarom ben je lid geworden van de Griekse YWCA? Als je in zo’n klein plaatsje woont –al helemaal als je met pensioen bent gegaan- wil je je toch ergens mee bezig houden. Ik wilde iets interessants doen en me laten inspireren. Ik heb dat zeker gevonden bij de YWCA in mijn eigen plaats, waar ik me 10 jaar geleden aanmeldde.
Ik geloof in de fundamentele doelen en waarden van onze vereniging; vechten voor vrede, gerechtigheid, gendergelijkheid, een duurzaam milieu en een wereld zonder discriminatie.
Ik geloof in de collectieve kracht van vrouwen. Alle vrouwen, jonge vrouwen, oudere vrouwen en meisjes, hoe oud ze ook zijn, waar ze ook vandaan komen en van welke religie dan ook, kunnen allemaal samenwerken. Samen creëren we een betere wereld voor alle mensen.
3. Wat doe je voor de YWCA in Griekenland? En wat doe je voor de Europese YWCA? Ik ben sinds 2014 de voorzitter van de lokale YWCA van Thebe en ik ben sinds 2016 bestuurslid van de nationale YWCA van Griekenland. Vanaf oktober 2016 ben ik ook penningmeester bij de Europese YWCA.
Ik vind het een hele uitdaging om deel uit te maken van het bestuur van de E/YWCA en ik hoop dat het een lonende ervaring zal zijn. Het meest spannende en uitdagende van alles, is denk ik het samenwerken met de andere bestuursleden, in een intergenerationele leiderschapsvorm.
Ik hoop dat E/YWCA sterk genoeg wordt en vastberaden om, om te gaan met alle oude en nieuwe bedreigingen en uitdagingen, zoals geweld tegen vrouwen, sociale uitsluiting en marginalisering, extreme armoede, migranten en wanhopige vluchtelingen en de strijd voor vrede en een duurzaam milieu.
Ik hoop ook dat de E/YWCA alle Europese YWCA’s kan verenigen en dat we hen serieuze hulp kunnen bieden. Ik denk dat we regelmatig moeten communiceren over het werk van de andere Europese YWCA’s en partners en dan met name over de prioriteitsprojecten en –thema’s.
4. Wat is jouw favoriete of belangrijkste YWCA-project? I houd van vrijwilligerswerk. Ik doe mee aan bijna ieder project van onze lokale YWCA, maar ik werk vooral met kinderen en jonge vrouwen. Ik word er blij van om hen te ‘empoweren’ en om hen te wijzen op hun ambities.
Ik geloof dat intergenerationeel leiderschap een grote uitdaging is, zowel voor de jongere als de oudere vrouwen. Ik geloof ook dat het werkt, al helemaal in het licht van duurzaamheid van onze YWCA-beweging.
Transformatief leiderschap is momenteel een van de strategische prioriteiten van de Wereld YWCA, Europese YWCA en ook van de Griekse YWCA. Het biedt kansen om van elkaar te leren en elkaars kennis en ervaring te delen. Dit zou een kernpunt moeten zijn voor alle YWCA-afdelingen.
De collectieve stem van vrouwen, jonge vrouwen en meisjes, voor de verbetering van mensenrechten, moet wereldwijd gehoord worden.
5. Welke vrouw(en) zijn jouw rolmodel? Wie inspireren jou? Ik heb bewondering voor ‘anonieme’ vrouwen van over de hele wereld, van vroeger en nu, diegenen die een leven hebben geleid en diegenen die nog altijd bij ons zijn. Iedereen die hard werkt om door alle moeilijkheden van het leven heen te komen, zoals de economische crisis, armoede, werkloosheid, onrecht, ongelijkheid, marginalisatie en racisme.
Dit zijn mijn heldinnen en ik ben geïnspireerd door hun kracht, vastberadenheid, bereidwilligheid en zij die worstelen om te overleven in de wrede wereld waarin we nu allemaal leven.
________________________________________________________________________________
ENGLISH EDITION
YWCA Netherlands is part of the European YWCA. We visite European Regional Meetings, but what do we actually know about other YWCA’s in Europe? What connects us? Who are these YWCA-women in countries like Italy, Ireland, Finland, Greece or Ukraine? Every month we will ask one of these women, from a European YWCA, a couple of questions. To get to know each other and to inspire each other. In this first edition we introduce you to Joanna Touassa from Greece!
1. Hello Joanna, can you tell us something about you? First of all, I’ m glad to share my thoughts with the Dutch YWCA and your members and I hope this will be only the beginning of a strong and long lasting friendship between our national associations and a very productive partnership with the E/YWCA.
My name is Joanna Toussa and I am Greek. Thank you for your interest in me and my …simple life.
I’m afraid I’m a very ordinary person. I have two daughters and three grandchildren, two girls (12 and 10 years old) and a boy (6 years old), and I’m very proud of them all.
I love the sea, reading a book or having a little promenade in the fresh air. Cats are my favorite pets. I like their sense of independency!
I’m a Business Administration graduate and I have been working since the age of 18. For the last 27 years I worked at the Agricultural Bank of Greece. I retired in 2010.
I live in Thebes, Greece; a small town located 75 kilometers north to Athens. My hometown, although it’s small, it has a great history. Antigone, Dionysus, Hercules, Cadmus, Oedipus, Pindar are only some of the many gods and heroes born, lived or worshipped here. Besides its glorious history however, it remains a small town, away from the noise of a typical touristic place. You are all welcome to come and visit our wonderful new Archeological Museum and our local center of YWCA of course, if you ever come to Greece.
2. When and why did you join YWCA Greece? Living in a small town like this, especially after my retirement, I had to get involved with something interesting and inspiring. Luckaly, I found everything I was looking for, when I joined the YWCA of my town, about 10 years ago.
I believe in the basic purpose and values of our Association, fighting for peace, justice, gender equality, a sustainable environment and a world free of any discrimination.
I believe in the collective power of women. All women, young women and girls, regardless their age, ethnicity or religion can work together, creating a better world for all people.
3. What do you do for the YWCA in Greece? And what are you doing for the YWCA in Europe? I’m the President of the local YWCA of Thebes since 2014 and a member of the executive Board of the national YWCA of Greece, since April 2016.
Since October 2016, I’m the treasurer of the European YWCA. Being in the Board of the E/YWCA is very challenging and hopefully it will be a very rewarding experience.
The most exciting and challenging of all I think will be the cooperation of the other members of the Board, in an intergenerational leadership.
I hope that E/YWCA will be strong enough and determined to deal with all the new and old threats and challenges, like violence against women, social exclusion and marginalization, extreme poverty, migrants and desperate refugees and fight for peace and a sustainable environment.
I also hope that E/YWCA can unite all European YWCA’s and be of serious help to them. In my opinion, regular communications to share the work of member associations and partners on priority issues are in order.
4. What’s your favorite or most important YWCA-project? I love volunteering work. I take part almost in every project of our local YWCA, but mostly, I like working with kids and young women. Empowering them and giving them the opportunity to show their abilities makes me happy.
I believe that intergenerational leadership is a great challenge, both for young and older women and it has to work, for the sustaining of the YWCA movement.
Transformative leadership is one of the strategic priorities of World YWCA, European YWCA and Greek YWCA too. Opportunities for mutual learning and exchange should be provided for all Member Associations.
The collective voice of women, young women and girls for the advancement of human rights must be heard worldwide.
5. Which woman/women is/are your role models? Who inspire you? I admire anonymous women all over the world, of the past and the present, who have lived or still living among us, trying hard to get through the difficulties of life, like economic crisis, poverty, unemployment, injustice, inequality, marginalization, racism.
These are my (s)heroes and I’m inspired by their strength, determination, willingness and struggling to survive, into the cruel world that we are all living in.
—————- Joanna Toussa Treasurer of E/YWCA Member of the Board of National YWCA of Greece President of Local YWCA of Thebes
Website YWCA Griekenland in AtheneWebsite E/YWCA
Het is heet. Het zindert boven de metalen dakenzee waar ik op uitkijk. Ik zit in kleermakerszit en krijg een tik tegen m’n benen. Mama Kabayiza zegt dat ik als dame zo niet kan zitten. “Benen bij elkaar hup.” Ik verontschuldig me en zij giert van het lachen. Omdat ik zo grappig kijk als ik sorry zeg. Ik strijk m’n gloednieuwe rok glad en kijk haar weer dankbaar aan. Dit keer krijg ik een lieflijke tik. Ze heeft de rok voor me gemaakt, zomaar. “Of eigenlijk”, geeft ze toe, “wilde ze graag een blanke vrouw in haar ontwerp zien.” Het idee dat ik deze rok in een ver land zou dragen, vond ze ronduit fantastisch. Gele jerrycan Mama Kabayiza vertelt trots dat ze coupeuse is en dat haar kledinglijn het relatief goed doet hier in Rwanda. “Rijk word je er niet van, maar wel gelukkig”, drukt ze me op het hart. Dit is weer een van die momenten dat ik me schaam voor mijn financiële situatie waarover ik in Nederland regelmatig klaag. Mijn huis in Kanaleneiland is toch zeker 50 keer groter dan het hok met één matras en één kruk waar mama, dochter en kleinkind slapen. Ik heb kleding in overvloed, meerdere paren schoenen, twee katten, kandelaren, onderzetters, serviesgoed, onzinnige huisraad en noem maar op. Zij hebben vrijwel niets en delen hun keukengerei met de buren. Mama en dochter Kabayiza koken achter het huisje met potten en pannen boven een houtvuur. Stromend water is hier niet. Ze wijzen naar een rij gele jerrycans die steeds gevuld worden bij de dichtstbijzijnde waterpomp.
Rwanda 2017 Ik wist dat het in de dorpen van Rwanda normaal was, maar in de buitenwijk van Kigali had ik het niet verwacht. Juist omdat het goed gaat met Kigali. De stad groeit en bloeit, de winkels worden hipper, de gebouwen hoger en steeds meer mensen vinden werk. Rwanda is op het eerste gezicht een goed georganiseerd land. Plastic zakjes zijn verboden en de straten worden dagelijks schoongeveegd. Op iedere hoek van de straat staan politieagenten die na vieren ’s middags hun dienst wisselen met militairen. Dit land heeft al genoeg meegemaakt en president Kagame heeft het land beloofd dat er geen ruimte meer is voor geweld, corruptie en wanorde. De genocide ruim 20 jaar geleden heeft al te veel kapot gemaakt. Hutu’s en Tutu’s kom je hier niet meer tegen. Iedereen is Rwandees. Openheid Mama Kabayiza praat niet over politiek. Net als veel Rwandezen dat niet doen. We hoorden al eerder dat je zelfs niet droomt over de president. Mama Kabayiza praat wel openlijk over de Rwandees. Ze foetert dat Rwandezen zo gesloten zijn. Haar ouders waren dat ook, ze konden nergens over praten. Zij besloot het anders aan te pakken. Ze voedde zes kinderen op met de les dat je alle mensen moet accepteren zoals ze zijn. En dat kan volgens haar alleen met een open houding. “Hoe kan iemand zich geaccepteerd voelen als er nauwelijks iets tegen je gezegd wordt?” Ze slaat me lachend op m’n rug, “ja toch? ja toch?”
Lieve mama Kabayiza
Ik moet toegeven dat ik in de drie weken dat ik hier ben geen Rwandese vrouw heb ontmoet die zo open en hartelijk is als zij. Ik ervoer de Rwandezen absoluut als vriendelijke mensen, maar ze stelden zich ook uitermate bescheiden op en lieten niet het achterste van hun tong zien (nu heb ik natuurlijk niet alle Rwandese vrouwen ontmoet… ). Mama Kabayiza is trots op haar levenshouding: “Kijk toch eens hoe creatief en mooi mijn kinderen zijn!” Ze wijst naar haar zoons die schilder, grafisch ontwerper en tekenaar zijn. Ze geeft toe dat haar opvoedingsmethode haar makkelijker afging toen haar man er op de een op andere dag met een ander vandoor ging. Het was een getraumatiseerde man, die geen energie wilde steken in het openhartige karakter van zijn vrouw en kinderen. Zij heeft zich daar nooit wat van aangetrokken. Ze wist gewoonweg dat ze niet zo wilde worden als haar ouders. “Ik ben gewoon een tevreden vrouw”, concludeert ze schaterend. En weer krijg ik een liefdevolle tik. Marlijn de Jager
Waar weinig media-aandacht voor is, is dat er steeds meer mensen op straat leven zonder enige basisvoorzieningen of rechten. Dat dit er steeds meer worden, heeft verschillende redenen. Deze mensen zijn vooral de dupe van omslachtige Europese regelgeving. Bij mijn stage komen dagelijks hele gezinnen op bezoek en jonge vrouwen met kinderen die niet terug kunnen naar eigen land en in Nederland elk recht wordt geweigerd. Er slapen dus letterlijk in Nederland kinderen op straat.
Marlijn de Jager